[เถรี]

พวกเราส่วนใหญ่แล้ว รักษาศีลได้เป็นปกติ ก็ให้มาเน้นที่สมาธิเป็นหลัก ก็คือการอยู่กับลมหายใจเข้าออก รักษาสติสมาธิของเราให้จดจ่อตั้งมั่นอยู่กับปัจจุบันธรรมตรงหน้า คืออยู่กับลมหายใจเข้า ลมหายใจออก อยู่กับคำภาวนาหรือภาพพระของเรา

เมื่ออารมณ์ทรงตัวถึงระดับที่เราพอใจแล้ว ก็อย่าลืมแผ่เมตตาด้วย กำหนดใจของเราให้เปี่ยมไปด้วยความรักความสงสาร อยากให้เพื่อนร่วมทุกข์ทั้งหมดที่เผชิญหน้ากับสภาวะน้ำท่วมอยู่ มากบ้างน้อยบ้าง ให้ล่วงพ้นจากความทุกข์ทั้งหลายเหล่านั้นโดยเร็ว ขอให้รัฐบาลและข้าราชการทุกภาคส่วน สามารถแก้ไขปัญหาน้ำท่วมให้ลุล่วงไปโดยง่าย

เมื่อเราแผ่เมตตาออกไปจนกำลังใจทรงตัวแล้ว ก็มาพิจารณาให้เห็นชัดว่า สภาพร่างกายของเราเมื่อเกิดมาก็มีความทุกข์เช่นนี้เป็นปกติ การที่น้ำท่วมนั้นเป็นเพียงทุกข์จรที่เพิ่มขึ้นมาเท่านั้น สภาวะทุกข์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเรา คือทุกข์ของการเกิด ทุกข์ของการแก่ ทุกข์ของการเจ็บ ทุกข์ของการตาย ทุกข์ของการพลัดพรากจากของรักของชอบใจ ทุกข์ของการปรารถนาที่ไม่สมหวัง ทุกข์ของการกระทบกระทั่งอารมณ์ที่ไม่ชอบใจ มีกับร่างกายนี้เป็นปกติอยู่แล้ว มีมากกว่าทุกข์จรจากน้ำท่วมจนนับเท่าไม่ได้

และในขณะเดียวกัน นิพัทธทุกข์ คือความทุกข์เนืองนิตย์ที่เกิดขึ้นกับสภาวะร่างกายนี้ ไม่ว่าจะเป็นความหนาว ความร้อน ความหิว ความกระหาย ความเจ็บไข้ได้ป่วย ความปวดอุจจาระปวดปัสสาวะ ความสกปรกโสโครกของร่างกาย มีปรากฏเป็นความทุกข์ปกติอยู่แล้ว เราเกิดมาเมื่อไรเราก็ต้องเผชิญกับความทุกข์ที่หนักหนาสาหัสเช่นนี้ไปทุกชาติ แล้วถ้ายิ่งสภาวะจิตตกต่ำลงไปสู่อบายภูมิ ความทุกข์ทั้งหลายเหล่านี้ก็จะหนักยิ่งขึ้น

ดังนั้น..การขึ้นชื่อว่าเกิดมามีความทุกข์เช่นนี้ เราไม่ต้องการอีกแล้ว การเกิดมามีสภาพร่างกายที่มีความทุกข์เช่นนี้ เราไม่ต้องการอีกแล้ว การเกิดมาในโลกที่เต็มไปด้วยความทุกข์ยากเร่าร้อนเช่นนี้ เราไม่ต้องการอีกแล้ว เราปรารถนาที่เดียวคือพระนิพพาน

แล้วให้เรากำหนดใจของเราเกาะพระนิพพาน หรือเกาะภาพองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไว้ ถ้าหากว่ายังมีลมหายใจเข้าออก ก็ตามดูลมหายใจเข้าออกของเราต่อไป ถ้ายังมีคำภาวนา ก็ให้กำหนดการภาวนาของเราต่อไป ถ้าหากว่าลมหายใจเบาลงหรือว่าหายไป คำภาวนาหายไป ก็ให้กำหนดใจรับรู้เอาไว้เท่านั้น

อย่าอยากให้ลมหายใจหรือคำภาวนากลับมา อย่าอยากให้ลมหายใจหรือคำภาวนาหายไป วางกำลังใจเป็นกลาง ๆ มีหน้าที่เป็นคนดู กำหนดรู้ต่อไปเรื่อย ๆ รักษากำลังใจของเราเอาไว้เช่นนี้ จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันเสาร์ที่ ๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๔