[เถรี]

แต่ผมก็ออกมา เพราะผมเชื่อในสิ่งที่หลวงพ่อบอก หลวงพ่อท่านบอกว่า “ถ้าใครคิดว่าขาดตัวเองไปแล้ว หน่วยงานนั้นจะอยู่ไม่ได้ หากว่าเป็นทหาร ต้องสั่งให้ประหารชีวิตไปเลย ไม่มีใครที่สำคัญถึงขนาดขาดไปแล้วหน่วยงานจะล่มสลาย..!”

วัดของเราก็เหมือนกัน ไม่มีใครสำคัญขนาดนั้น แม้กระทั่งตัวผมเอง ถ้าปุบปับตายไปก็ต้องมีคนแทนได้ ท้ายสุดจะต้องมีใครคนหนึ่งเข้ามารับหน้าที่ผิดชอบนั้นได้ ก่อนหน้านั้นเขาอาจจะไม่ได้แสดงตัว แต่ถ้าขาดเราไป เขามารับผิดชอบหน้าที่แทน เขาอาจจะทำได้ดีกว่าเราเสียอีก

ฉะนั้น..อย่าสำคัญตนผิด การสำคัญตนผิด เห็นความสำคัญของตัวเองมาก เป็นทั้งสักกายทิฏฐิและมานะ กลายเป็นสังโยชน์ซ้อนสังโยชน์* ทำให้เราแกะหลุดได้ยาก

ขอให้ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติตามระเบียบ ตามวินัย ตามพระธรรมคำสั่งสอนของหลวงปู่ หลวงพ่อ ของพระพุทธเจ้าท่าน ขณะเดียวกัน งานส่วนรวมมีอะไรให้ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ถ้าหากว่าทุกคนมีอะไรปรึกษาหารือกัน ทำงานร่วมกัน งานหนักจะกลายเป็นงานเบา งานเบาจะกลายเป็นงานสบาย

แต่ถ้าหากว่าเราขัดกัน ไม่สามารถที่จะทำงานร่วมกันได้ นิ่งดูดายเสีย งานทุกอย่างก็จะสุมรวมกันอยู่ที่นั่น ก็ขอฝากเอาไว้เท่านี้ แล้วก็ขออนุญาตบอกสัตตาหะกับพระด้วย

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ

สัตตาหะกะระณียัง กิจจัง เม อัตถิ ตัสมา มะยา คันตัพพัง อิมัสมิง สัตตาหัพภัณตะเร นิวัตติสสามิ

ข้าแต่สงฆ์ทั้งหลายผู้เจริญ กระผมมีความจำเป็นต้องเดินทางไปกรุงเทพฯ เพื่อไปทำวัตรพระผู้ใหญ่และรับสังฆทาน จึงขออนุญาตลาไปโดยสัตตาหะกรณียะ จะกลับมาก่อนล่วง ๗ ราตรี ขอสงฆ์ทั้งหลายโปรดรับทราบด้วยเทอญ (สาธุ)

-----------------------------------------

*สํ.ม.๑๙/๓๔๙/๙๐: องฺทสก. ๒๔/๑๓/๑๘: อภิ.วิ. ๓๕/๙๗๖ – ๗/๕๐๙