[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "วันนี้ใครไม่ได้บริจาคเลือดบ้าง ? เดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้เรียกเขามาอีกรอบหนึ่ง..ต้องเอาให้ได้ อาตมาเคยกลัวเข็มขนาดเห็นแล้วเป็นลมเลย เกลียดสุด ๆ ไม่ใช่แค่กลัว เนื่องจากว่าตอนเด็ก ๆ ป่วยบ่อย แล้วหมอที่รักษาประจำคือหมอทหาร ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เขาจะฉีดยาชนิดที่ว่าแทงเข็มแล้วก็กดฉีดพรวดเดียวเสร็จเลย ก็จะบวมเป็นก้อน ปวดระบมแล้วก็เดินตูดปัดไปเป็นอาทิตย์ ๆ ร่างกายเลยตัดระบบเอง พอเห็นเข็มก็เป็นลมดีกว่า..!

จนกระทั่งไปเป็นทหาร คราวนี้ถ้าลูกผู้ชายชาติทหาร แต่เห็นเข็มแล้วเป็นลมนี่ก็ทุเรศสุด ๆ ฉะนั้น..ถึงเวลาเจาะเลือดก็เลยสั่งตัวเองว่า “อย่าเสือกเป็นลมนะมึง” พอเจาะเลือดเรียบร้อยเดินออกมาก็รีบนั่งก่อน กลัวเป็นลมจะเสียฟอร์ม เอ๊ะ...ไม่เป็นนี่หว่า ก็เลยรู้ว่าร่างกายของเราจริง ๆ แล้วตั้งระบบได้ เราจะตั้งระบบให้เป็นลมหรือไม่เป็นลมก็ได้ เหมือนอย่างกับตั้งสวิทช์ให้ไฟอ่อนไฟแก่ ถ้าตั้งอ่อนไปหน่อยก็เป็นลมง่าย ตั้งแก่หน่อยก็เป็นลมยาก แต่ว่ากว่าจะทำถึงขนาดนั้นได้อาตมาก็ฝึกกรรมฐานมาหลายปีแล้ว ฉะนั้น..ถ้าพวกเราตั้งสวิทช์ตัวเองได้ก็บริจาคเลือดได้ทุกคนแหละ

ครั้งแรกที่เห็นเพื่อนโดน เอ็ม. ๑๖ เต็มกบาล เลือดนองพื้นเลย คราวนี้เลือดมีพลาสมาก็คือน้ำเหลือง พลาสมาซึมลงดินหมดเหลือแต่เลือดนองอยู่ เหมือนอย่างกับเอาสีแดงที่ไม่ได้ผสมเทออกจากถังเป็นแกลลอน ๆ ทิ้งไว้บนพื้น นั่งมอง “เออ...จะว่าไปสีเลือดก็สวยนะ มีใครผสมสีนี้ได้บ้างวะ ?” ดันไปคิดบ้า ๆ ไม่เหมือนเขา แต่เพื่อนหลายคนพอเห็นเลือดก็เป็นลมไปเลย

อยู่ชายแดน ๑๓ เดือน แต่อยู่หน้าแนวแค่ ๕ เดือน ทั้งผู้บังคับบัญชา ทั้งเพื่อน ทั้งลูกน้องตายไป ๒๖ ศพ ใน ๕ เดือน ก็แปลว่าอยู่กับลูกปืนทุกวัน แต่อาตมาเป็นคนที่แปลกมาก ได้ยินเสียงปืนจะวิ่งสวนอย่างเดียวเลย ต้องคอยห้ามตัวเองไว้ ก็คือเพื่อนหลายคนจะกลัว แต่อาตมาไม่ได้กลัว ถึงเวลาปะทะกันทีไรอาตมาจะเก็บซองกระสุน พลั่วสนาม บางทีแม้กระทั่งลูกระเบิด หมวกเหล็ก กระติกน้ำได้บานเลย ของอื่นคืนให้เพื่อน แต่กระสุนปืนยึดหมด เอาไว้ใช้เอง ขี้เกียจทำเรื่องเบิก

ฉะนั้น...รบอยู่ปีกว่าเบิกกระสุนมา ๔๘๐ นัด ฝากคลัง ๒๔๐ นัด ติดตัว ๒๔๐ นัด ยิงปืนอยู่ปีกว่า เอากระสุนไปคืนคลัง ๒๔๓ นัด..! เก็บได้เยอะขนาดนั้น เหลือเชื่อจริง ๆ"