[เถรี]

"ไม่ว่าจะการภาวนาหรือว่าการเดินจงกรมก็ตาม ถ้ากำลังใจของเราอยู่กับปัจจุบัน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ อยู่ที่ลมหายใจเข้าออก อยู่ที่คำภาวนา อยู่ที่การเคลื่อนไปของเท้า ถ้าอย่างนั้นแปลว่ากำลังใจของเราใช้ได้ แต่ถ้าปากว่า "ซ้ายย่างหนอ" แต่ขาขวาไปแทน หรือไม่ซ้ายยังไม่ทันจะย่างก็ลงหนอไปแล้ว แสดงว่ากำลังใจกับร่างกายไปคนละทางกัน สติไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน

เรื่องพวกนี้จะว่าไปแล้วส่วนใหญ่พวกเราก็รู้ แต่ว่ากิเลสชวนให้ต่อต้าน เพราะกิเลสรู้ว่าถ้าเราทำต่อเดี๋ยวกิเลสจะตาย การปฏิบัติธรรมจะเกิด “ตบะ” คือความเพียรในการเผากิเลส โดนเผามาก ๆ กิเลสจะตาย จึงหลอกล่อเรา หลอกให้เราไม่อยากปฏิบัติ หลอกให้เราฟุ้งซ่านไปต่าง ๆ นานา ท้ายสุดก็เสร็จเขา ยอมจมอยู่กับกองกิเลสต่อไป

การเกิดมาเป็นมนุษย์ถือว่าโชคดีที่สุดแล้ว เพราะมีศักยภาพที่จะล่วงพ้นจากกองทุกข์ได้ และพ้นได้ง่ายที่สุด คำว่าพ้นได้ง่ายที่สุดคือใช้ระยะเวลาสั้นที่สุด ไปเกิดเป็นเทวดา เป็นนางฟ้า เป็นพรหมอยู่กันเป็นกัป ๆ ฉะนั้น..เราเกิดมาแล้วโชคดีที่สุด แต่เสียอย่างเดียวว่ามนุษย์เราเป็นเขตกลาง ขึ้นบนก็ได้ ลงล่างก็ได้ จะอยู่บนก็ไม่บน ล่างก็ไม่ล่าง ถ้าอยู่ล่างสุดนี่อย่างไรก็ขึ้นบนอย่างเดียวใช่ไหม ? ในเมื่ออยู่ในเขตกลางเราก็ต้องเลือก เลือกทำสิ่งที่ดี ที่ถูก ที่ควร"