[ลมปเวสนะ]

กราบนมัสการหลวงพ่อ
มีคำถามเกี่ยวกับการปฏิบัติตัวต่อบิดามารดาค่ะ ตั้งแต่จำความได้ มักจะได้ยินแม่พูดถึงเรื่องความเจ้าชู้ของพ่ออยู่เป็นประจำ ผ่านมาหลายสิบปีแม่ก็พูดถึงเรื่องนี้ซ้ำ ๆ ปัจจุบันพ่อและแม่ยังคงอาศัยอยู่บ้านเดียวกัน พ่อก็ไม่เคยลดละเรื่องผู้หญิง แม่เกิดทุกข์ใจขึ้นมาก็มักจะโทรมาปรับทุกข์กับลูกอยู่เสมอ จนบางครั้งลูกรู้สึกว่าเป็นปัญหาเดิม ๆ ที่แก้ไขไม่ได้ จึงวางเฉยกับแม่ ทำให้แม่ร้องไห้ น้อยเนื้อต่ำใจว่าลูกไม่เข้าข้าง มิหนำซ้ำยังพูดจาประชดว่า เป็นเพราะลูกเข้าวัดฟังธรรมมากเกินไป ไม่สนใจในความเจ็บปวดของแม่เลย บทสนทนาส่วนใหญ่มักจะจบด้วยคำพูดที่ทำให้ลูกรู้สึกผิดทุกครั้งไป

คำถามค่ะ

๑.ในขณะที่ถูกต่อว่า ว่าไม่สนใจหรือไม่เข้าข้างแม่นั้น ลูกควรวางกำลังใจหรือปฏิบัติต่อคำว่ากล่าวนั้นอย่างไรดีคะ ?

๒.คำพูดที่ว่า "เพราะลูกเข้าวัดฟังธรรมมากเกินไป" เป็นการปรามาสพระรัตนตรัยหรือไม่คะ ?

๓.การกระทำที่ทำให้บิดามารดาเสียน้ำตาโดยที่เราไม่ตั้งใจ เช่น การวางเฉยในความทุกข์ของแม่ เป็นบาปหรือไม่คะ ?

๔.หากการสนทนาครั้งต่อไป ลูกเห็นท่าว่าแม่จะร้องไห้ มีสภาพจิตใจเป็นทุกข์ ลูกควรรีบวางสายจบการสนทนา เพื่อรักษากำลังใจตนเอง หรือฟังความทุกข์โศกของแม่จนจบดีคะ ?