[เถรี]

หลวงตา :ข้อนี้ยินดีบอก เพราะว่าหลวงตาไม่ลำบากอย่างท่านเล็กเลย ไม่ต้องทำอย่างนั้นเลย คือหน้าที่ของท่านจะต้องรู้ ต้องเห็นภาพอะไรทั้งหมดในการงานใหญ่นี้ แต่งานหลวงตาจะเป็นงานเล็ก ๆ อยู่ตรงนั้น หลวงตาจำหลวงพ่ออย่างเดียวว่า “ถ้าแกจับภาพของพระพุทธเจ้าหรือพระสงฆ์องค์ใดองค์หนึ่งติดตาติดใจ จับไว้ไม่ต้องเปลี่ยน เวลาเกิดปัญหาอย่างไรก็ถามท่าน ท่านว่าอย่างไรก็ว่าไปตามนั้น”

พอหลวงตามีปัญหาก็นึกถึงหลวงพ่อ “หลวงพ่อครับ เรื่องนี้เอาอย่างไรดี ? จะให้ผมพูดอย่างไรก็ใส่เข้ามาในหัวผมเลย ถ้าไม่ใส่ก็ถือว่าไม่ใช่หน้าที่ของผมนะครับ” หากินอย่างนี้มาตลอด ไม่ลำบากขนาดนี้

พระอาจารย์ :สมัยที่ยังอยู่วัดท่าซุง หลังจากเจริญกรรมฐานตอนทุ่มครึ่งแล้ว พวกเราส่วนหนึ่งก็จะมาชุมนุมกันที่สโมสรหน้าร้านอาหารป้ากิมกี คือที่ใต้หอระฆัง ซึ่งอาตมาเองตอนนั้นก็เป็นพระใหม่ บรรดาเพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่เพิ่งจะ ๒-๓ พรรษาก็ยังเป็นพระใหม่กันอยู่ เราก็หาว่าใครจะเป็นที่พึ่งให้กับเราได้ ก็ปรากฏว่ามีหลวงตาวัชรชัยนี่แหละ ที่ท่านยอมดอกพิกุลร่วง ก็คือไม่หวงความรู้ พอพวกเราไปแคะไปไค้ ท่านก็เมตตาบอกมา สอนมา

มีบางวันสิ่งที่หลวงตาบอก พวกเราฟังแล้วรู้สึกโลกนี้สว่างไปหมด รู้สึกว่าท่านให้อะไรมามากมายมหาศาลเหลือเกิน ตอนฟังก็ตั้งใจฟัง รู้เข้าไปในใจ แต่อธิบายเป็นภาษามนุษย์ไม่ได้ บอกว่าหลวงตาช่วยพูดอีกทีสิ หลวงตาท่านบอกว่า “กูก็ไม่รู้ว่าใครจับปากกูพูด” ลองให้หลวงตาท่านเล่าดูว่า อารมณ์นั้นเป็นอย่างไร อารมณ์ที่พูด ๆ ไปแล้วไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา นิมนต์เลยครับหลวงตา ...(หัวเราะ)...