[เถรี]

"แบบเดียวกับตอนไปพม่า ตื่นเช้าขึ้นมาเข้าร้านอาหารก็ดันประเคนกาแฟ ฉันกาแฟเข้าไปแล้วกาแฟดีด เห็นพญามารกับบริวารกำลังขย่มรถจะให้รถคว่ำ "เฮ้ย ๆ ทำอะไร ?" เขาก็บอกว่า "ก็เห็นอยู่ว่าจะทำอะไร" คราวนี้อาตมาจะทำอย่างไรดี ถ้าคว่ำไม่เจ็บก็ตายกันบาน แน่นทั้งคันรถขนาดนั้น ก็เลยบอกพวกเขาว่า "นี่พวกเรากำลังจะไปไหว้พระกันนะ กำลังใจของแต่ละคนกำลังเกาะพระอยู่ ถ้าหากว่ารถคว่ำตาย อย่างน้อย ๆ ไปเป็นเทวดา เป็นนางฟ้า เป็นพรหม พ้นมือแกไปนานเชียวนะ" แกก็ทำหน้าคิด พอทำหน้าคิดเสร็จ แกคงเปลี่ยนใจแล้วก็ทำท่ายิ้ม ท่ายิ้มแกเห็นแล้วสยอง ยิ้มแบบเอาเรื่องแน่ แต่ไม่รู้จะมาไม้ไหน

แกก็หายไปหมด อาตมาก็คิดว่าปลอดภัย ที่ไหนได้ ยางระเบิดตูมสองเส้นหน้าหลังเลย อันนั้นถ้าไม่เตือนเขาไว้ก่อนก็คว่ำจริง ๆ เพราะว่าตอนที่เห็นภาพ เขาขย่มรถเอียงไปข้างหนึ่งแล้ว อาตมาลงจากรถได้ก็ปูผ้าอาบ นอนเลย รู้อยู่แล้วว่าเขาตั้งใจแกล้ง สรุปว่าปกติออกจากย่างกุ้ง ๖ โมงเย็นจะไปถึงหลวงพ่อมหามุนีประมาณ ๙ โมงเช้า วันนั้นออก ๖ โมงเย็น ไปถึงเกือบ ๕ โมงเย็น รถเสียไปตลอดทาง นึกอยากจะเสียอะไรก็เสียหน้าตาเฉย เขาก็ซ่อมกันไป อาตมาก็ไม่ว่าอะไร

บางทีเราเจออุปสรรคอะไรเยอะ ๆ ให้ระแวงไว้ด้วยว่าเป็นการกลั่นแกล้งของเขา เป็นการทดสอบของเขา คราวนี้การสอบจะรู้หรือไม่รู้ก็ตาม ห้ามตก ถ้าตกก็ตกไปเรื่อย แต่ถ้าสอบได้ครั้งหนึ่ง จะไม่มีวันตกตรงจุดนั้นอีก เพราะเรารู้แล้วว่าถ้ามาท่านี้ต้องแก้อย่างนี้ เขาก็จะไม่มาท่านั้น จะตะแบงไปท่าอื่น ถึงเวลาเจอครูขยันสอบบ่อย ๆ ก็มาแค่รัก โลภ โกรธ หลง เท่านั้นแหละ ไม่ได้มาเกินนั้นหรอก เพียงแต่ว่าแตกแขนงได้เป็นร้อย เป็นพัน เป็นหมื่น เป็นแสน ต้องระมัดระวังตัวอย่างสุดชีวิต"