[เถรี]

"ระยะเวลาของนักปฏิบัติที่เพิ่งเริ่มต้น กับระยะเวลาของพระใหม่ก็คล้ายคลึงกัน ก็คือต้องไปทำในสิ่งที่ตนเองไม่คุ้นชิน ต้องอยู่ในกรอบ อยู่ในระเบียบวินัย และโดยเฉพาะถ้าปราศจากจิตสำนึก จะอยู่ในระดับ ฉันเช้าแล้วเอน ฉันเพลแล้วนอน แทนที่จะปฏิบัติภาวนาก็กลายเป็นขี้เกียจไป ก็เลยมักจะรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่ได้ใช้ความรู้ความสามารถตามที่ตัวเองได้ร่ำเรียนมา แล้วก็ไปฟุ้งซ่านอยากทำนั่นอยากทำนี่ เสนอโครงการมาเยอะแยะมากมาย

โครงการเหล่านั้นจะมีประโยชน์ต่ออาตมาก็ต่อเมื่อคนทำกำลังใจทรงตัวแล้ว ปฏิบัติแล้วไม่โดนกิเลสลากไปกิน

จากที่พูดมาทั้งหมด สรุปลงตรงที่ว่า เมื่ออยู่ในระยะเวลาที่ต้องเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้ทั้งกายและใจของตนเอง ก็ต้องเร่งทำให้มากเข้าไว้ เมื่อถึงเวลาใช้งานจริง ๆ จะได้มีกำลังพอที่จะสู้กับงานได้ ไม่อย่างนั้นก็เหมือนกับเด็กเพิ่งหัดเดินแล้วไปทำงาน ก็คงจะหาอะไรดีได้ยาก และจะเสียเวลาในการปฏิบัติไปเปล่า ๆ พระบวชไปพรรษาหนึ่ง อาจจะไม่ได้สั่งสมความดีอะไรเลย นอกจากอานิสงส์นิดหน่อยจากการพยายามช่วยงานวัด ตามโครงการที่ได้เสนอมา

เดือนที่แล้วพระใหม่ท่านแนะนำ เรื่องการปรับแต่งพระพุทธรูปสมเด็จองค์ปฐม ๒๑ ศอก ว่าควรจะใช้วัสดุอะไรถึงจะเหมาะสมกับงาน อาตมาก็บอกท่านว่ารอก่อน ท่านเองก็ไม่เข้าใจ คิดว่าอาตมาไม่มีเงินหรืออย่างไร ? จัดแจงให้โยมซื้อมาถวายเลย อาตมาให้ท่านรอเพื่อให้ตัวเองปฏิบัติกำลังใจให้ดีกว่านี้ ไม่ใช่มานั่งทำงาน ถ้ารักที่จะช่วยงานแปลว่าต้องทำงานไปภาวนาไปด้วยได้ ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้ประโยชน์อะไร นอกจากอานิสงส์ในการช่วยงานสงฆ์เท่านั้น พอเจออย่างนั้นเข้าก็เลยต้องว่ากันตรง ๆ ถ้ารอให้คิดเองสงสัยปัญญาว่าจะไม่พอ..!"