[เถรี]

ขอให้ทุกคนขยับนั่งในท่าที่สบายของตัว ตั้งกายให้ตรง กำหนดความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้เฉพาะหน้า ให้ความรู้สึกทั้งหมดของเราแนบชิดติดกับลมหายใจเข้าออก หายใจเข้า..ให้ความรู้สึกทั้งหมดไหลตามลมหายใจเข้าไป หายใจออก..ให้ความรู้สึกทั้งหมดไหลตามลมหายใจออกมา จะใช้คำภาวนาอะไรก็ได้ ตามที่เรามีความถนัดมาแต่เดิม

ระยะนี้ต้องบอกว่าเป็นระยะที่อาตมากำลังชดใช้กรรมเก่า เพราะว่าอาการเจ็บไข้ได้ป่วยหนัก ๆ ต่อเนื่องกันมา ๒ - ๓ ครั้ง ไม่มีเว้นเลย พระบางรูปท่านก็สงสัยว่า หลวงพ่อทนได้อย่างไรครับ ? เนื่องจากท่านเองก็เคยแขนหลุด ไหล่หลุด เจ็บปวดจนร้องโอดโอย จนกระทั่งหมอดันเข้าที่ให้ถึงจะบรรเทาลง แต่หลวงพ่อดันให้เข้าที่เอง

อาตมาก็บอกว่า "ไม่มีอะไรมากไปกว่าทนเอา" แล้วท่านก็บอกว่า ท่านเองเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย พยายามต่อรองกับร่างกายเท่าไร ก็ไม่สามารถจะลุกไหว แต่เห็นอาตมาบิณฑบาตทุกวัน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเดินก็ต้องเจ็บ แต่ก็ไป ท่านถามว่าทำกำลังใจอย่างไร อาตมาก็บอกว่า "ก็แค่คิดว่าข้าจะไป"

ซึ่งความจริงสิ่งที่พูดไปนั้นก็พูดให้ฟังดูง่าย ถ้าใครก็ตามฝึกในอานาปานสติกรรมฐานไปถึงระดับหนึ่ง จิตกับประสาทร่างกายจะกลายเป็นคนละส่วนกัน ถึงร่างกายจะเจ็บ แต่สภาพจิตก็ไม่ได้ไปสนใจไยดีตรงจุดนั้น จึงทำให้สามารถทำหลายสิ่งหลายอย่าง ที่คนทั่วไปมองว่าเป็นเรื่องที่ยาก หรือเป็นเรื่องที่อัศจรรย์ได้

แต่ความจริงแล้วเป็นเรื่องปกติของทุกคนที่มาฝึกปฏิบัติกรรมฐาน ถ้าอานาปานสติทรงตัวจริง ๆ มีกำลังใจเห็นว่าร่างกายนี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเราจริง ๆ เราก็สามารถที่จะระงับกายสังขาร คืออาการต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับร่างกายได้ เมื่อถึงวาระที่จำเป็นจะต้องใช้ร่างกาย ก็ใช้กำลังใจข่มอาการเจ็บไข้ได้ป่วยต่าง ๆ ลงชั่วคราว แล้วก็ใช้ให้ร่างกายทำหน้าที่ต่าง ๆ ไปตามที่ตนเองต้องการ

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้เป็นเรื่องปกติของนักปฏิบัติ ถ้าทำถึงก็สามารถที่จะทำเช่นนี้ได้ทุกคน ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ในส่วนที่ดีมาก ๆ ของอาการเจ็บไข้ได้ป่วยก็คือ ทำให้เราไม่ลืมสติ ได้เห็นอย่างชัดเจนว่าร่างกายนี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ไม่สามารถที่จะบังคับบัญชาให้เป็นไปตามความต้องการของตนได้ ไม่ต้องการให้เจ็บก็เจ็บ ไม่ต้องการให้ป่วยก็ป่วย ถ้าร่างกายนี้เป็นเรา เป็นของเราจริง ๆ ก็ต้องบังคับบัญชาได้ ไม่ให้เจ็บก็ต้องไม่เจ็บ ไม่ให้ป่วยก็ต้องไม่ป่วย ไม่ให้แก่ก็ต้องไม่แก่ แต่นี่เราบังคับบัญชาอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว