[เถรี]

เมื่อมาถึงตรงนี้แล้ว บางคนลมหายใจก็เบาลง ถ้าหากว่าปฏิบัติตามสายพองยุบ ก็คือหาพองยุบไม่เจอ แต่ถ้าหากว่าปฏิบัติตามสายวิสุทธิมรรค เราจะรู้ว่าลมหายใจค่อย ๆ หายไป บางทีคำภาวนาก็ค่อย ๆ หายไป อย่าได้ตกใจ และอย่าได้อยากเป็นเช่นนั้น ให้เราตามดูตามรู้อยู่ตรงนั้น โดยกำหนดว่า "รู้หนอ...รู้หนอ" ก็ได้ ก็คือรู้ว่าอารมณ์ใจตอนนี้เป็นอย่างนั้น ตอนนี้พองยุบหายไป ตอนนี้ลมหายใจหายไป ตอนนี้คำภาวนาหายไป

ถ้าท่านทั้งหลายทำอย่างนี้ต่อไป โดยที่ไม่ได้ดิ้นรนอยากให้หลุดพ้นจากสภาพนั้น และไม่ได้เพียรพยายามที่จะเข้าสู่สภาพนั้น ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปโดยตามธรรมชาติ เรามีหน้าที่ตามดูตามรู้แค่นั้น ก็จะเกิดอาการบางอย่างขึ้นจนเราสามารถรู้ได้ คือความรู้สึกต่าง ๆ จะค่อย ๆ รวบเข้ามา รวบเข้ามา

ถ้าหากว่าเป็นทางด้านสัมมาอะระหัง ก็คือความรู้สึกจะตกสู่ศูนย์กลาง กลางของกลาง กลางของกลาง กลางของกลางไปเรื่อย แต่ถ้าหากว่ามาสายพองยุบ ตอนช่วงนี้บางทีครูบาอาจารย์ต้องบอกให้ท่านถอยสมาธิออกมา ก็คือกำหนดว่า "รู้หนอ...รู้หนอ...รู้หนอ" ให้สมาธิของเราเคลื่อนคลายออกมา ไม่เข้าลึกเกินไป เพราะเกรงว่าจะเกิดโกสัชชะ ก็คือความเกียจคร้าน เพราะว่าช่วงนี้จิตของเราจะตั้งมั่นนิ่งอยู่ข้างใน บางคนก็นั่งข้ามวันข้ามคืนไปเลย

คราวนี้ถ้าหากว่าท่านมาสายวิสุทธิมรรค อาการต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นก็คือ ความรู้สึกจะถูกรวบมาอยู่จุดใดจุดหนึ่ง บางคนก็เริ่มรู้สึกจากปลายมือปลายเท้าเข้ามา บางคนก็รู้สึกที่ปลายจมูก หรือบริเวณริมฝีปาก เหมือนกับมีความเย็นเกิดขึ้น จนรู้สึกว่าแน่น แข็งตัว บางคนรู้สึกตึงเหมือนอย่างกับโดนมัดติดอยู่กับเสา บางคนก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวแข็งกลายเป็นหินไปแล้ว ถ้าท่านทั้งหลายไม่ตกใจ ไม่อยากให้เป็น และไม่ดิ้นรนให้หลุดพ้นจากอาการนั้น แค่กำหนดดูกำหนดรู้ต่อไป