[เถรี]

ถ้าหากว่าเปรียบตามภาษาบาลีว่า ร่างกายนี้คือขันธ์ ๕ ซึ่งประกอบด้วย

รูป ก็คือสภาพที่จับได้ต้องได้ เป็นตัวเป็นตนนี้
เวทนา ความรู้สึกสุข ทุกข์ หรือไม่สุขไม่ทุกข์
สัญญา ความรู้ได้หมายจำ
สังขาร ความนึกคิดปรุงแต่งไปทั้งด้านดีและไม่ดี
และวิญญาณ ประสาทความรู้สึกต่าง ๆ

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ รวมขึ้นมาเป็นตัวเป็นตนของเรา เรียกว่า ขันธ์ ๕ แค่ ๕ ประการนี้ก็ทุกข์ยากเหลือหลายแล้ว เรายังไปเสาะหาขันธ์ ๕ มาเพิ่มอีก กลายเป็นขันธ์ ๑๐ ก็คือมีครอบครัว มีคู่ครอง แล้วถ้าหากว่ามีลูกเล็ก ๆ ขึ้นมา คนหนึ่งก็เพิ่มเป็นขันธ์ ๑๕ สองคนก็เพิ่มเป็นขันธ์ ๒๐ ความทุกข์ยากนั้นยิ่งมากขึ้นหลายเท่า

โดยเฉพาะถ้าลูกเล็ก ๆ พ่อแม่ก็ต้องอดตาหลับขับตานอน คอยดูแล ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ถ้าหากว่ากลางดึกร้องไห้ขึ้นมา ก็ต้องทนง่วง ลุกขึ้นมาดูแล ลูกเจ็บป่วยก็เหมือนกับเราเจ็บป่วยไปด้วย

ความทุกข์ทั้งหลายเหล่านี้ทับถมเพิ่มขึ้น ตามสิ่งต่าง ๆ ที่เราไขว่คว้าหามา บางคนต้องผ่อนบ้าน บางคนต้องผ่อนรถ บางคนต้องผ่อนสินค้าสิ่งอื่นต่าง ๆ เพื่อให้ครอบครัวมีความสะดวกที่จะดำรงชีวิตอยู่ ต้องทำงานด้วยความเหนื่อยยาก เงินทองได้มาก็กลายเป็นของคนอื่น ชีวิตมีแต่ความเครียดอยู่ตลอดเวลา ไหนจะลูก ไหนจะผัว ไหนจะเมีย ความทุกข์ทั้งหลายเหล่านี้ทับถมเข้ามา..มากขึ้น..มากขึ้น..

ส่วนความทุกข์ที่เป็นปกติก็คืออาการเจ็บป่วย หนาว ร้อน หิว กระหาย ปวดอุจจาระ ปวดปัสสาวะ ร่างกายสกปรกโสโครก มีให้เราดูแลเป็นปกติ เป็นเช่นนี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน