[เถรี]

บางท่านที่เคยฝึกสายมโนมยิทธิมา ก็คือส่งใจไปเกาะพระนิพพาน หรือว่าส่งใจไปกราบพระบนพระนิพพาน นั่นก็คือการเข้าฌานเหมือนกัน เป็นฌานใช้งานเหมือนกัน เพียงแต่ว่าประกอบกับทิพจักขุญาณเท่านั้น

ดังนั้น...ในส่วนของพวกเราทั้งหมด พอเลิกจากการปฏิบัติไปแล้วก็ต้องไปซักซ้อม ฝึกฝนให้มีความคล่องตัว ถ้าเราคิดจะเล่นเกมสักกี่ชั่วโมง คิดจะคุยไลน์สักกี่ชั่วโมง หรือคิดจะส่องเฟซฯ สักกี่ชั่วโมง เราก็เอาเวลานั้นไปซักซ้อมการภาวนาของเราแทน ถ้าหากว่าฆ่าไม่ตายขายไม่ขาดจริง ๆ ก็เอาสักอย่างละ ๓๐ นาที เวลาที่เหลือเราก็เอามาภาวนา ถ้าท่านทำอย่างนั้นโอกาสที่จะเอาชนะกิเลสก็มี

แต่ถ้าโทรศัพท์เครื่องเดียวตัดไม่ใจได้ ก็เป็นอันว่าชีวิตนี้หมดหวัง เพราะว่าเจ้าโทรศัพท์นั่นเป็นเสนามาร ทหารของพญามาร แต่ละตัวที่มารฝึกฝนออกมานี่สุดยอดฝีมือทั้งนั้น โอกาสที่เราจะเอาชนะมีน้อยมาก แต่ถ้าเรามีโอกาสที่จะเอาชนะแล้ว เรายังไม่คิดจะเอาชนะ ก็ถือว่าเป็นบุคคลสิ้นคิด มีโอกาสจะเอาชนะข้าศึก แต่ไม่คิดจะรบรากับใคร ปล่อยให้ยึดบ้านยึดเมืองเราอย่างสบายใจ ทำตัวเหมือนอย่างกับอยุธยาจะแตกครั้งที่ ๒ ถ้ายกทัพออกปะทะเสียแต่แรกโอกาสที่จะเอาชนะก็มีสูง แต่ไม่ทำ ยิงปืนใหญ่รบกวนการตั้งค่ายของข้าศึกได้ แต่ไม่ทำ บ้านเมืองเราถึงต้องสูญเสียให้กับข้าศึกไป

ลักษณะนั้นอย่างดีเราก็เป็นทาสเขาแค่ชาตินี้เท่านั้น แต่ถ้าเราสูญเสียสภาพจิตใจให้กิเลสมารยึดครองได้ เราต้องเป็นทาสเขาไปนับชาติไม่ถ้วนควรจะที่จะรู้สึกกลัวกันได้แล้ว ไม่ใช่บางคนทำตัวเหมือนคนมีเวลามาก มีโอกาสภาวนาก็บอกว่า “เอาไว้ก่อน” มีโอกาสพิจารณาก็บอกว่า “เอาไว้ก่อน” กลัวกิเลสจะเศร้าหมอง เราเป็นคนมีเมตตา ปล่อยให้กิเลสอยู่กับเรานาน ๆ เขาเรียกว่าใช้เมตตาในทางที่ผิด


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
โอวาทช่วงบวชเนกขัมมะ วันที่ ๑๒-๑๔ สิงหาคม ๒๕๕๙
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย รัตนาวุธ)