[เถรี]

"สภาพจิตของเราเหมือนอย่างกับดวงแก้วใส ๆ ถึงเวลาโดนกิเลสพอกลงไป..ชั้นแล้วชั้นเล่าก็ดำปี๋ ไม่สามารถที่จะรู้เห็นอะไรได้ ต้องค่อย ๆ ขูด ค่อย ๆ ขัด ค่อย ๆ เกลากัน พวกเราถึงต้องมาปฏิบัติธรรม เพราะถ้าไม่จัดปฏิบัติธรรมก็ไม่ค่อยมีเวลาที่จะมากัน พอจัดปฏิบัติธรรมมีโครงการ ๓ วันมาสักที ๔ วันมาสักทีหนึ่ง ๕ วันมาสักทีหนึ่ง ยังไม่พอกิน..แต่ดีกว่าไม่ทำเสียเลย

บางคนก็ทำมาหลายปีเหลือเกินแล้ว แต่ไม่เห็นผลอะไรเลย แน่ใจนะว่าคิดถูกแล้ว ? ย้อนกลับไปตอนที่ รัก โลภ โกรธ หลง เต็มตัวสิ ใครมาใกล้โดนงับหัวขาดหูแหว่งไปตาม ๆ กัน ปัจจุบันนี้เราละอาการแบบนั้นได้แล้ว..ใช่ไหม ? แม้ว่าอกจะแตก อยากจะงับ ก็อุตส่าห์ห้ามปากได้ เอาตะกร้อใส่ปากตัวเองไว้ได้ ก่อนหน้านี้ไม่มีศีลเลยสักข้อหนึ่ง เดี๋ยวนี้รักษาได้แล้ว บางคนรักษาได้อย่างแน่นอน ๑ ข้อบ้าง ๒ ข้อบ้าง ๓ ข้อบ้าง ๔ ข้อบ้าง ๕ ข้อบ้าง บางคนได้ถึง ๘ ข้อ นี่คือความก้าวหน้า

เพราะฉะนั้น...มองให้ถูก การปฏิบัติทุกอย่างมีความก้าวหน้าเสมอ ต่อให้ไม่ก้าวหน้าอะไรเลย ในหนึ่งชั่วลมหายใจเข้าออกที่เราอยู่กับการภาวนา กิเลสก็กินเราไม่ได้ เราตั้งใจจะเดินทางไกล โน่น...ไปให้ถึงยุโรปอเมริกา เพิ่งเดินไม่กี่ก้าวย่อมมองไม่เห็นหรอก แต่ถ้ามองย้อนหลังไปจะเห็นว่าเราก้าวเดินออกมาแล้ว หนึ่งชั่วลมหายใจถ้ารักษาไว้ได้โดยไม่คิดฟุ้งซ่านอะไร ก็คือก้าวหนึ่งที่เราเข้าใกล้พระนิพพาน หนึ่งชั่วการภาวนาพุทโธ ก็คือก้าวเข้าใกล้พระนิพพานไปก้าวหนึ่ง

ฉะนั้น...เรามีความก้าวหน้าอยู่ตลอดเวลาแต่เรามองไม่เห็น หรือมองไกลเกินไป มองใกล้ ๆ ดูบ้าง จากคนที่ให้ทานไม่เป็น เราสามารถให้ทานได้ทุกเวลา จากคนที่มีศีลไม่ครบ ๕ ข้อ ตอนนี้มีครบแถมไปถึงศีล ๘ หรือกรรมบถ ๑๐ ก็มี จากคนที่นั่งภาวนา ๓ นาทีก็จะผูกคอตายแล้ว เดี๋ยวนี้ ๓๐ นาทีนับเป็นเรื่องง่ายของเรา แสดงว่ามีความก้าวหน้าอยู่ตลอดเวลา ก็แปลว่าเราก้าวเข้าใกล้จุดหมายปลายทางของเราไปเรื่อย เพียงแต่เราไม่รู้ตัว เพราะระยะทางไกลมาก เดินไปยังไม่เห็นเป้าหมายสักที ก็คิดว่ายังไม่ไปไหน บางคนไปตั้งครึ่งค่อนทางแล้ว ฉะนั้น..จงพยายามกันต่อไป"