[เถรี]

ท่านบอกว่า ท่านมีเวรมีกรรมกับงูตัวนั้นมาตั้งแต่อดีต ตอนนี้ท่านตั้งใจชดใช้เวรกรรมให้กับงู ขอให้สิ้นเวรตั้งแต่ตอนนี้ เพราะฉะนั้น..ไม่ต้องช่วยท่านหรอก นั่นแสดงว่าท่านอยู่ในสมาธิตลอด เพราะงูรัดขนาดนั้น จริง ๆ คงจะไม่เหลืออะไรแล้ว นี่กลืนลงไปจนถึงไหล่ ท่านยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน

นึกถึงครูบาอาจารย์สายหลวงปู่มั่นอีกรูปหนึ่ง ลักษณะเดียวกันเลย คือ หลวงปู่ผาง จิตฺตคุตฺโต ท่านอยู่ วัดป่าอุดมคงคาคีรีเขต ที่อำเภอมัญจาคีรี จังหวัดขอนแก่น ท่านไปธุดงค์ก็ลักษณะเดียวกัน งูใหญ่ก็กลืนไป ท่านก็พยายามดูว่า ตนเองกำลังใจคลายจากพุทโธหรือไม่ ? กำลังใจมีความกลัวตายหรือไม่ ? ในเมื่อกำลังใจไม่คลายจากพุทโธ ไม่มีความกลัวตาย ท่านก็ปล่อยให้กลืนไปเรื่อย

พอกลืนไปจนถึงไหล่ ก็ประจัญหน้า สบตากัน คือท่านมองเห็นตาของงู งูมันก็หยุดไม่กลืนต่อ ท่านก็ถามว่า "หยุดทำไม ? ทำไมไม่กลืนต่อ ?" สงสัยงูจะเขิน ก็เลยคายออกมา จริง ๆ ถ้าอยู่ในปากงูแล้ว ถ้าไม่คายเองก็ไม่มีใครเอาออกได้ เพราะฟันงูโค้งเป็นตะขอในลักษณะเกี่ยวเข้า ต้องให้เขาคายเอง พอคายออกมาแล้วงูก็ไป ท่านก็เลยไปสรงน้ำซักผ้า แต่ว่าท่านไม่เป็นอันตราย ตรงนี้จะเห็นได้ว่าอำนาจของฌานสมาบัติรักษาผู้ปฏิบัติได้

มีโยมคนหนึ่งอายุมากแล้ว เขาเป็นพรานไปล่าสัตว์ในป่า ตอนที่นอนหลับอยู่ งูเหลือมมากลืน แต่งูกลืนขาไปข้างเดียว พอพรานตื่นขึ้นมารู้ว่างูกำลังกลืน เขาก็รู้ว่าถ้าตกใจลุกพรวดพราด งูก็จะรัดตายเลย พรานก็เลยใช้วิธีหยิบพร้า อย่างที่โบราณเขาบอกว่า เข้าป่าอย่าลืมพร้า

พรานเขาเอาพร้าแนบขาแล้วสอดเข้าไป พอสอดเข้าไปได้ในระดับหนึ่งก็พลิกเอาคมหันออก งูก็ปากฉีกไปเลย เขาก็ชักขากลับมา แต่ว่าเสียขาไปข้างหนึ่ง เขาบอกว่าน้ำลายงูมีพิษ ทำให้ขาเปลี้ยไปข้างหนึ่ง เหมือนกับคนเป็นโปลิโอ อันนี้คนธรรมดา แต่หลวงปู่ผางท่านอยู่ในฌานสมาบัติตลอด อำนาจฌานรักษาได้ คุ้มได้ ทั้งที่งูอมมาถึงไหล่แล้ว


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺปญฺโญ
เทศน์ช่วงบ่าย ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันเสาร์์ที่ ๓ เมษายน ๒๕๕๓