[เถรี]

ถ้าจะเปรียบไปแล้วก็เหมือนกับเราเลี้ยงวัวอยู่ ถ้าวัวนั้นไม่ดื้อ เดินไปตามทางที่เราต้องการ ก็ไม่จำเป็นต้องไปเฆี่ยน ไปตี แต่ถ้าวัวดื้อ แหกคอก ออกนอกทาง ก็จำเป็นที่จะต้องตี เพื่อที่จะบังคับให้กลับมาในทางที่ต้องการ

ท่านทั้งหลายที่จะโดนบังคับให้ทุกข์นั้น ก็คือ ปรารถนาตั้งใจจะไปพระนิพพาน แต่ไม่ยอมพิจารณาให้เห็นทุกข์ชัดเจน จึงต้องโดนบังคับให้ทุกข์ แต่ถ้าท่านพิจารณาเห็นทุกข์อยู่เป็นปกติแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่ท่านทั้งหลายนั้นจะต้องบังคับให้เราทุกข์อีก พวกเราจึงต้องเลือกเอาเองว่า เราจะพิจารณาให้เห็นทุกข์ คือ เป็นวัวที่ยอมเดินตามทางแต่โดยดี หรือเราจะเลือกให้โดนบังคับให้เห็นทุกข์ เป็นวัวที่จะต้องโดนเฆี่ยนตี โดนบังคับกัน

เรื่องนี้ท่านทั้งหลายจำเป็นต้องเลือกเอาเอง มองทุกข์ให้เห็น เมื่อเห็นชัดเจนแล้วปล่อยวางทุกข์นั้นให้ได้ เห็นว่าธรรมดาเป็นเช่นนี้ ขึ้นชื่อว่าการเกิดมามีความทุกข์เช่นนี้ จะไม่มีสำหรับเราอีก เราต้องการที่เดียวคือพระนิพพาน เมื่อกำลังใจยอมรับว่าสภาพความทุกข์มีเป็นปกติเช่นนี้ ไม่มีความปรารถนาในร่างกายนี้ ไม่มีความปรารถนาในโลกนี้ ตลอดจนเทวโลกพรหมโลก ก็เอาจิตเกาะพระนิพพาน

ภาวนากำหนดลมหายใจเข้าออกของเราไป ทำดังนี้ทุกวัน ๆ จนกว่าจะได้เวลาที่กำหนดเอาไว้ เพื่อเป็นการซักซ้อมกำลังใจของเรา ให้เข้าใจในทุกข์อย่างถ่องแท้และยอมรับให้ถูกต้อง จะได้ไม่ต้องแบกทุกข์เอาไว้ให้กลุ้มใจ ต่อนี้ไปก็ให้พวกเราจับลมหายใจเข้าออกพร้อมกับคำภาวนา ตลอดจนกระทั่งว่า จะพิจารณาทุกข์หรือกำหนดภาพพระ แล้วแต่เราจะเลือกตามอัธยาศัย ให้ทำไปจนกว่าจะได้ยินสัญญาณเตือนว่าหมดเวลา


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันเสาร์ที่ ๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓