[นายกระรอก]

ปล่อยให้หล่นกระจายลงไปใหม่ โดนแดดเผา โดนลมโกรก โดนฝนซัด ค่อย ๆ เก่าลง ๆ ผุ พัง ยุบ เปื่อย กลายเป็นดิน หมดเกลี้ยงไม่เหลืออะไรแม้แต่นิดเดียว ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเราแม้แต่หน่อยเดียว ในเมื่อสภาพความเป็นจริงของร่างกายเป็นเช่นนี้ จะเกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงในท่ามกลาง สลายไปในที่สุด ดำรงชีวิตอยู่ก็เต็มไปด้วยความทุกข์ ขึ้นชื่อว่าการเกิดมาทุกข์เช่นนี้ การเกิดมามีร่างกายเช่นนี้ จะไม่มีสำหรับเราอีก เราต้องการอย่างเดียวคือพระนิพพาน

ให้น้อมจิตน้อมใจกราบลงที่ภาพองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า นั่นคือพุทธนิมิตแทนองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบนพระนิพพาน เราเห็นพระองค์ท่าน คือเราอยู่ใกล้พระองค์ท่าน เราอยู่ใกล้พระองค์ท่าน คือเราอยู่บนพระนิพพาน ประคับประคองรักษากำลังใจเอาไว้ตรงจุดนี้ จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา
.
.
.
พุทโธ พุทโธ พุทโธ ได้ยินหนอ ได้ยินหนอ ได้ยินหนอ ค่อย ๆ คลายความรู้สึกออกมา แบ่งความรู้สึกส่วนหนึ่งไว้ที่ภาพพระและคำภาวนาของเรา ก่อนจะขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอะไร ให้กำหนดใจให้แน่วนิ่งอยู่ที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายก่อนแล้วค่อยขยับ ไม่อย่างนั้นสมาธิของเราจะคลายจะเคลื่อนหายไป นี่คือการฝึกหัดในการปฏิบัติของฌานใช้งาน ดูว่าเราจะประคับประคองเอาไว้ได้นานเท่าไร การปฏิบัติธรรมแต่ละครั้ง เราต้องรักษาอารมณ์ใจนี้ให้อยู่กับเราให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ เป็นเดือนเป็นปีได้ยิ่งดี ถ้ายิ่งรักษาได้นานเท่าไร สภาพจิตก็ผ่องใสเท่านั้น ปัญญาก็จะเกิดมากเท่านั้น ขยับร่างกายให้หายเมื่อยขบ แล้วเตรียมตัวทำวัตรกันต่อไป


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงปฏิบัติกรรมฐานเช้ามืด ณ วัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๑๕ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๒
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย ทะเลและนาทาม)