[เถรี]

อีกประเภทหนึ่ง เป็นการไปเพื่อท้าทายขีดจำกัดของตนเอง ถ้าหากว่ากล่าวตามที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ก็คือ การชนะตนเองนั่นแหละประเสริฐที่สุด แต่ว่านี่เป็นการชนะเพียงทางโลก ๆ เท่านั้น การชนะตนเองขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าคือ ชนะใจตนเอง สามารถสร้างกำลังใจของตนเองให้อยู่เหนือกิเลสทั้งปวงได้

แต่ว่าบุคคลที่ตั้งใจท้าทายขีดจำกัดของตนเอง อย่างเช่นว่าปีนป่ายยอดเขาเอเวอเรสต์ เป็นต้น อย่างที่กระผม/อาตมภาพไปมา ก็คือการไปยังทิเบต ซึ่งทางด้านมัคคุเทศก์ท้องถิ่นอย่าง "อาตี๋" ซึ่งความจริงชื่อ "ต้วนเต๋อหยี่" แต่กระผม/อาตมภาพเรียก "อาตี๋" หรือถ้าหากวันไหนทำอะไรไม่ถูกใจก็กลายเป็น "ไอ้ตี๋" ขึ้นมาทันที..!

ต้วนเต๋อหยี่ถามว่าในคณะนี้ "มีใครเคยมาคุนหมิงบ้าง ?" ทุกคนเงียบสนิท "มีใครเคยไปจงเตี้ยนบ้าง ?" เงียบสนิท "มีใครเคยไปแชงกรีล่าบ้าง ?" เงียบสนิท เล่นเอาอาตี๋ตาเหลือก ร้องว่า"ไอ้หยา..แล้วลื้อกล้าไปทิเบต..!" ซึ่งพวกเราก็ไปทิเบตและผ่านมาอย่างสวยงามแล้วด้วย แม้ว่าจะมีบางคนแพ้อากาศเล็กน้อยก็ตาม

โดยเฉพาะบริเวณทะเลสาบยัมดร็อกโซนั้น อยู่ที่ความสูง ๕,๕๐๐ เมตร หรือว่า ๕ กิโลเมตรครึ่ง..! ซึ่งถ้าหากเราผ่านจุดนั้นได้ ก็เชื่อว่าน่าจะผ่านได้ทุกที่ในโลก แล้วยิ่งเมื่อล่าสุด การเดินทางด้วยรถยนต์ จากแคชเมียร์ของประเทศอินเดีย ไปยังเลห์ - ลาดัก เราไปติดอยู่บนช่องเขา Gadung La Pass ซึ่งสูงถึง ๕,๖๐๐ เมตร ตามปกติเขาให้อยู่ข้างบนนั้นได้ไม่เกิน ๒๐ นาที แต่พวกเราไปติดอยู่ที่นั่น ๒ ชั่วโมงเศษ..! เพราะว่าหิมะตกหนัก ทำให้เขาต้องปิดทาง กลัวว่ารถวิ่งแล้วจะลื่นตกเหว เมื่ออยู่สถานที่สูงขนาดนั้นเป็นเวลาถึง ๒ ชั่วโมง ก็เรียกว่าเกินกว่าการท้าทายขีดจำกัดของตนเองไปมากแล้ว

กระผม/อาตมภาพยังตั้งใจจะไปท้าทายขีดจำกัดตนเองที่เมืองฮาร์บิน ประเทศจีนอีกสักรอบหนึ่ง อยากจะรู้ว่าอากาศติดลบ ๕๒ องศาเซลเซียสนั้น เราจะไหวหรือไม่ไหว ? อย่างดีก็คงจะ "แช่แข็ง" กลับมา ให้ญาติโยมทั้งหลายได้เผาที่เมืองไทย แต่ถ้าหากว่าผ่านไปได้ ก็จะเป็นการทะลุขีดจำกัดของตนเองไปอีกระดับหนึ่ง ซึ่งเป็นแค่ความภูมิใจส่วนตัวเท่านั้น ถ้าหากว่าใครไป ก็ต้องตั้งใจเลยว่าเราไปหาที่ตาย แล้วถึงเวลาจะตายขึ้นมาจริง ๆ โปรดอย่าเรียกร้องให้ใครช่วย เพราะว่าไม่มีใครสามารถที่จะช่วยได้..!