[เถรี]

แรก ๆ ไม่กี่นาทีก็พัง เพราะว่าเราไม่เคยชินกับการระวังรักษา แต่พอเพียรพยายามทำไปก็จะได้นานขึ้น เป็น ๕ นาที ๑๐ นาที ๒๐ นาที ครึ่งชั่วโมง ๑ ชั่วโมง ๒ ชั่วโมง ๓ ชั่วโมง ๔ ชั่วโมง ครึ่งวัน วันหนึ่ง สองวัน สามวัน ไล่ไปเรื่อย ถ้าสามารถรักษาอารมณ์การภาวนาให้ต่อเนื่องได้เป็นเดือนเป็นปี สภาพจิตของเราจะผ่องใสมาก มีความสุขมาก ปัญญาก็จะเกิดไปตามลำดับ ว่าเราจะประคับประคองรักษาอย่างไร ถึงจะทรงสมาธิภาวนาเอาไว้ได้ จะพินิจพิจารณาอย่างไรจึงจะเอาชนะกิเลสได้ ตามความเหมาะความควรของกำลังใจช่วงนั้น

ดังนั้น..จุดบอดที่ท่านทั้งหลายทำอยู่ในปัจจุบันนี้ ก็คือปฏิบัติแล้วไม่สามารถที่จะรักษาอารมณ์ใจให้ต่อเนื่องได้ โดยปล่อยให้รั่วไหลไปหมดตามกิจกรรมต่าง ๆ ที่ตนเองชอบ การปฏิบัติของเราจึงเหมือนกับทำแก้บน คือทำพอเป็นพิธี ไม่ได้คิดจะทำโดยหวังจะเอามรรคเอาผลอะไร

ถ้าท่านบอกว่าท่านทำหวังเอามรรคเอาผล สิ่งที่ท่านกระทำ ก็ยังไม่ได้สมควรแก่การที่จะได้มรรคได้ผลเลยแม้แต่เสี้ยวเดียว เพราะว่าความขยันหมั่นเพียรไม่ได้ กำลังสมาธิภาวนาไม่ได้ กำลังปัญญาไม่พอ จึงขอย้ำอีกครั้งหนึ่งว่า สมาธิภาวนานั้นแทบจะเป็นคำตอบในการปฏิบัติธรรมทุกระดับ ยกเว้นการเข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้าในช่วงสุดท้ายเท่านั้น ที่ใช้ปัญญาเข้ามาช่วยอย่างมาก

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วก็ต้องขอให้ทุกท่านตั้งใจระมัดระวังรักษา ตามดูตามรู้ลมหายใจเข้าออกพร้อมกับคำภาวนาของเรา ถ้าหากว่าลมหายใจเบาลงให้รู้ว่าลมหายใจเบาลง ถ้าคำภาวนาหายไปให้รู้ว่าคำภาวนาหายไป เราเป็นผู้ดู เราเป็นผู้รู้ กำหนดใจนิ่งดูอาการเหล่านั้นไว้เฉย ๆ สมาธิจิตจะดิ่งลึกเข้าไปสู่จุดที่เราต้องการเอง

ลำดับต่อไปให้ทุกท่านภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม,ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันเสาร์ที่ ๒๙ มิถุนายน ๒๕๖๒
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย คะน้า)