"ตอนนั้นสมบัติที่เขาขนไปไม่ถึงก็เยอะ อาจารย์โมเช่ตอนที่ยังเป็นฤๅษีอยู่ พาอาตมาไปดูหลายแห่ง ที่ถึงเวลาแล้วเกวียนพัง แบกติดตัวไปไม่หมด เขาก็ฝังทิ้งไว้กลางทาง อาจารย์โมเช่ชี้ให้ดูหลายแห่ง บอกว่า “อาจารย์...ถ้ามีลูกศิษย์ที่ไว้ใจได้ อาจารย์บอกเลยนะ ผมจะพามาขุดเอง” อาจารย์โมเช่เป็นคนมีสัจจะมาก จะเอาไปใช้แค่ที่จำเป็นเท่านั้น
มีอยู่ช่วงหนึ่งที่อาจารย์โมเช่ไปทำพลอยที่จันทบุรี ถึงเวลาอดมาก ๆ เข้า เงินทองที่ได้มาลงทุนไปก็ไม่คุ้ม ร่อยหรอลงไป อดมาก ๆ เข้าก็ไปขุดมาขาย ปรากฏว่าส่วนใหญ่ก็เอาแหวน เอากำไลมาชิ้นสองชิ้น ขายพอมีเงินซื้ออาหารแล้ว ก็จ่ายในการทำพลอยต่อเท่านั้น
แต่คราวนี้มีคนที่ช่างสังเกตก็คือ เจ้าของร้านทองที่อาจารย์โมเช่เอาทองโบราณไปขายให้ พอครั้งที่ ๓ เท่านั้น กระซิบบอกลูกสาวเลยว่า จับผู้ชายคนนี้ให้ได้ เขาต้องมีแหล่งแน่นอน ท้ายสุดก็ลงทุน ขนาดยอมมาอยู่กินเป็นภรรยาด้วย เพื่อที่จะให้รู้ว่าขุมทรัพย์ตรงนี้อยู่ที่ไหน แต่อาจารย์โมเช่ถือสัจจะ ไม่บอกแม้แต่ภรรยาตัวเอง ท้ายสุดอยู่ด้วยกัน ๒ ปีไม่ได้ความอะไร ก็เลยเลิกรากันไป"
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 15-03-2018 เมื่อ 18:10
|