[เถรี]

ผู้รู้ท่านเปรียบเอาไว้ว่า บาปเหมือนกับน้ำเกลือ..เค็ม เราสร้างบุญก็เหมือนกับเติมน้ำจืดลงไปเรื่อย ๆ น้ำจืดยิ่งมีมากเท่าไร น้ำเค็มก็เจือจางลงไปเท่านั้น แต่ถามว่าเกลือไปไหนหรือเปล่า ? ไม่ได้ไปไหนหรอก ก็อยู่ในน้ำจืดนั่นแหละ เพียงแต่ว่าพอน้ำจืดมากเข้า..มากเข้า เกลือก็ไม่สามารถแสดงรสเค็มออกมาได้

เพราะฉะนั้นโ€ฆในเรื่องของการล้างบาป เราไม่สามารถที่จะล้างได้ แต่เราสามารถทำความดีหนีบาปได้ สำคัญตรงที่ต้องทำให้มากพอ จนสภาพจิตของเราจดจำแต่ในด้านดี ถึงกระนั้นก็ยังต้องระวังให้หนัก เพราะว่าอาสันนกรรม..กรรมที่จะแสดงผลก่อนเราตายนิดเดียว อาจจะทำให้เราพลาดจากความดีก็ได้

มีหลายคนที่ตายไป แล้วฟื้นขึ้นมา เล่าให้ฟังว่า ลูกหลานบอกให้ภาวนา "อะระหัง อะระหัง" บ้าง "พุทโธ พุทโธ" บ้าง กำลังภาวนาอยู่ดี ๆ เสียงเหมือนใครตีข้างฝาดังปั้ง..! ตกใจ..หลุดจากการภาวนา จิตหลุดออกจากกายตอนนั้นเลย

แต่ยังโชคดีที่มีเทวทูต ๔ ท่านมารับไป ท่านที่นุ่งแดงใส่แดงมารับนั่นไม่ใช่ยมบาลนะ ไม่ใช่นายนิรยบาล ท่านเป็นเทวทูต มีหน้าที่คอยมารับคนตาย ไปส่งที่ตำหนักพญายม นับเป็นเทวดาในสังกัดท้าวจตุมหาราช เพียงแต่ "รับจ๊อบ" จากตำหนักพญายม ถ้าหากว่ามี ๔ ท่านนี้มารับ อย่างน้อยโอกาสรอดของเรามีสูง เพราะว่าเราทำความดีไว้มาก แต่ถ้าไม่ต้องมารับเลยจะยิ่งดี ก็คือขึ้นตรง ลงตรงไปเลย ในเมื่อดีขึ้นข้างบนไม่ได้ ก็ชั่วให้ลงข้างล่างไปเลย..ประชดชีวิต เข้าท่าไหม ?..ไม่หรอก โดนเข้าไปแค่ยกเดียว ก็ร้องซะไม่มีเลย !

โดยเฉพาะพวกประเภทปากดี ที่บอกว่า "ขึ้นสวรรค์แล้วเหงา..คนน้อย ลงนรกถึงจะดี..เพื่อนเยอะ" ลงไปสักหน่อยสิ อยากรู้จริง ๆ ว่าเพื่อนเยอะแล้วจะช่วยอะไรได้บ้าง เห็นมีแต่ช่วยกันแหกปากร้อง..!