[เถรี]

บางทีเขามายี่สิบสามสิบคน กระผม/อาตมภาพมีอยู่แค่สองพี่น้อง แล้วก็พร้อมที่จะลุย ไม่ได้กลัวเลยครับ เวลากำลังใจทรงตัว บางทีแหม...พอไม่ได้ลงไม้ลงมือ เขากลับไปแล้ว มานึกทีหลัง "มันด่ากูนี่หว่า..!" โกรธจนมือสั่นตีนสั่น กรรมฐานพังไปเป็นเดือน รู้อย่างนี้ เตะมันเสียตั้งแต่แรกก็ดีแล้ว..!

หลังจากนั้นพอฝึกไป ๆ ก็มีการพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ พัฒนาไปถึงระดับที่กลัวตัวเอง ตอนที่กลัวตัวเองที่สุดก็คือ ตอนที่ไปไล่พวกหาปลาหน้าวัดท่าซุง แล้วพวกนั้นคว้าปืนลูกซองมาขึ้นลำ ผมเดินสวนปากกระบอกปืนเข้าไปอย่างชนิดที่ว่า ถ้าทำอะไรกระผม/อาตมภาพรับประกันว่าเจ้านั่นตายแน่..! ใจเย็น..นิ่งเสียจนเรากลัวตัวเอง ก็คือไม่ได้เห็นเลยว่าอาวุธในมือเขาจะมีคุณค่าอะไรเลย..!

พอมานานไป ๆ ก็ค่อย ๆ ขัดเกลาตัวเองไป กาย วาจา ใจ มีความก้าวหน้า รัก โลภ โกรธ หลง ก็เบาลง ๆ แล้วท้ายที่สุด จากที่เราแพ้ตลอด เราก็เริ่มชนะบ้าง แล้วก็ชนะมากกว่าแพ้ เป้าหมายสุดท้ายก็คือจะต้องไม่แพ้กิเลสอีก

เรื่องพวกนี้ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา จะดีหรือชั่วก็ตาม ถึงเวลาเราต้องรู้จักเอามาประเมินว่า การปฏิบัติของเรามีความก้าวหน้าแค่ไหน ไม่ใช่ปล่อยให้เกิดขึ้น แล้วก็เสียเวลาไปนั่งคร่ำครวญอยู่นั่นแหละ กำลังใจพังไปอีกแล้ว น่าเสียดายเหลือเกิน อุตส่าห์ประคองมาตั้งนาน ไม่ต้องไปใส่ใจเลยครับ พังได้พังไป เราก็แค่เริ่มต้นนับหนึ่งใหม่