[เถรี]

เพียงแต่ว่าในวันรุ่งขึ้นนั้น แม้ว่าตั้งใจรักษาศีล ๘ แล้วก็ตาม ด้วยอุปาทานทำให้คิดว่า ถ้าเราไม่กินข้าวเย็นน่าจะหิว จากที่เคยกินข้าวกลางวัน ๑ จานจึงเพิ่มเป็น ๒ จาน แต่ปรากฏว่าเป็นแค่อุปาทานจริง ๆ เพราะว่าหลังเพลแล้วก็เหมือนกับคนคอหอยตัน ไม่รับอาหารทั้งปวง ยกเว้นแต่น้ำเปล่า

ตั้งแต่บัดนั้นจนบัดนี้ ก็คือประมาณปี ๒๕๒๗ จนป่านนี้ ก็ไม่ได้มีความอยากกินข้าวเย็นกับใครเลย ถ้าญาติโยมสังเกตจะเห็นว่า หลังทำวัตรค่ำซึ่งมีการถวายน้ำปานะแก่พระภิกษุสามเณร กระผม/อาตมภาพไม่เคยรับกับใคร แต่ตรงนี้ไม่ใช่สาระสำคัญ และคาดว่าญาติโยมก็ลืมไปแล้วว่าสาระสำคัญอยู่ตรงไหน สาระสำคัญอยู่ตรงการตัดสินใจว่าเราจะทำอะไร

สมัยพุทธกาลบุคคลที่ตั้งใจฟังธรรมจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสถึงวิธีการปฏิบัติธรรม ตรัสถึงหลักการการปฏิบัติเพื่อพ้นจากกองทุกข์ ท่านทั้งหลายเหล่านั้นก็ตัดสินใจเลยว่า "สิ่งนี้เราทำได้ เราจะรับมาทำตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป"

ดังนั้น...ท่านทั้งหลายจึงกลายเป็นพระโสดาบันบ้าง พระสกทาคามีบ้าง พระอนาคามีบ้าง พระอรหันต์บ้าง เพราะว่ามีการตัดสินใจที่เด็ดขาด ที่ภาษาบาลีใช้คำว่า สมุจเฉทปหาน ก็คือตัดกันอย่างเด็ดขาดทีเดียว ดังนั้น...การปฏิบัติธรรมของพวกเรา ถ้ายังไม่มีสิ่งหนึ่งประการใดให้ต้องตัดสินใจอย่างเด็ดขาด โอกาสที่จะเข้าถึงมรรคถึงผลก็ยังไม่มี

แม้กระทั่งการรักษาศีลเบื้องต้น ถ้าหากเรามีโอกาสละเมิดศีล สมมติว่าไปเห็นสิ่งของที่เราอยากได้สุดขีด เงินมีไม่พอซื้อ แต่ของนั้นมาอยู่ใกล้มือของเรา ผู้คนก็ไม่ได้มองเห็นว่าเราจะหยิบหรือไม่หยิบอย่างไร ถ้าเราสามารถตัดใจไม่หยิบฉวยมา นั่นถึงจะนับได้ว่าเราเป็นผู้มีศีลจริง ๆ แต่ถ้าตราบใดที่ยังไม่มีการทดสอบในลักษณะแบบนี้ เราก็ไม่สามารถกล่าวได้ว่าเราเป็นบุคคลผู้ที่มีศีลอย่างแท้จริง

ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน สมัยนี้พวกเราบกพร่องตรงการตัดสินใจให้เด็ดขาด เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วเกรงใจคนรัก เกรงใจครอบครัว ทำให้ห่วงหน้าพะวงหลัง ไม่กล้าตัดสินใจ