[สายท่าขนุน]

ตัวอย่าง อาตมาเคยเจอบางคนกำลังนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุด
กำลังนั่งอ่าน ๆ ๆ หนังสือ โทรศัพท์ดังขึ้นมา ทำอะไรไม่ถูก ?
หยิบโทรศัพท์นั้น แล้วมีอาการที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ทันที
รีบลุกลี้ลุกลน ปิดหนังสือ หยิบโทรศัพท์เดินออกไปคุยข้างนอก
กลับเข้ามา จำไม่ได้ว่า อ่านหนังสือไปถึงหน้าไหนแล้ว ? ต้องมาค่อย ๆ เปิดหา
ซึ่งจริง ๆ แล้วขณะหนึ่งของจิตเร็วมาก เราไม่จำเป็นต้องรีบปิดหนังสือก็ได้
ถ้ามีสติ โทรศัพท์ดังก็รู้ว่าดัง เราอ่านหนังสือรู้ว่าอยู่หน้าไหน ?
เปลี่ยนใจจากโทรศัพท์ มาดูที่หน้าหนังสือนิดหนึ่ง
อาจจะหาอะไรมาวางทับไว้ "แป๊บเดียว!!" วางได้ แล้วก็เดินออกไป ไม่ต้องรีบมาก
บางคนรีบมาก พอเดินออกไป เตะเก้าอี้ก็มี ชนประตูก็มี เพราะขาดสติในตอนนั้น
มันเป็นความหลง เพราะใจไม่ได้อยู่กับปัจจุบันแล้ว มันอยากจะออกไปนอกห้องให้เร็วที่สุด
ไม่ได้ดูแล้วว่า เดินอย่างไร ? ประตูต้องเปิดอย่างไร ?
บางทีประตูต้องดึงเข้า ก็ไปผลักออกก็มี เพราะไม่มีสติ ไปดันกระแทกเปรี้ยงเลย
ทั้ง ๆ ที่ปกติก็ดึงประตูเปิดได้ เสียเวลาไปอีก!!