[เถรี]

เราก็จะได้เห็นว่าร่างกายของเราก็ดี ของคนอื่นก็ดี ของสัตว์อื่นก็ดี มีความไม่เที่ยงเป็นปกติ มีความทุกข์เป็นปกติ ไม่มีอะไรยึดถือมั่นหมายเป็นตัวตนเราเขาได้เป็นปกติ เมื่อเห็นแล้วไม่ใช่สักแต่ว่าเห็น สภาพจิตของเราต้องยอมรับด้วยว่าเป็นเช่นนั้น ถ้าไม่ยอมรับก็แปลว่า สติ สมาธิ ปัญญา ของเรายังไม่เพียงพอ ก็ต้องเริ่มต้นปฏิบัติกันใหม่ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ย้ำแล้วย้ำอีก เบื่อไม่ได้ หน่ายไม่ได้ เพื่อให้การยอมรับความเป็นจริงนี้เกิดขึ้นกับเราให้ได้

ถ้าสภาพจิตไม่ยอมรับ สิ่งนั้นก็เป็นเพียงแต่เรามองเห็น ถ้าสภาพจิตยอมรับ สิ่งนั้นจะเป็นของเรา การเข้าถึงมรรคถึงผลต่างกันแค่นี้เอง รู้เห็นนับเป็นมรรค ทำได้นับเป็นผล ดังนั้น..ในส่วนที่ทำได้คือมองเห็นชัดเจน แล้วสภาพจิตยอมรับตามความเป็นจริงตามนั้น

ดังนั้นการปฏิบัติธรรมไม่ใช่แค่ทรงสมาธิ แต่การอาศัย ศีล สมาธิ ปัญญา ที่คาบเกี่ยวกัน มองให้เห็นความเป็นจริงของโลกนี้ มองให้เห็นความจริงในร่างกายนี้ แล้วยอมรับว่าสภาพความเป็นจริงเป็นเช่นนั้นเอง

ลำดับต่อไปให้ทุกท่านภาวนาหรือพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันเสาร์ที่ ๔ พฤษภาคม ๒๕๖๒
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย คะน้า)