[เถรี]

ส่วนของอาตมาเองไม่ต้องพูดถึง หกล้มหกลุกมานับครั้งไม่ถ้วน จนกระทั่งบอกกับญาติโยมหลายท่านว่า ล้มแล้วลุก ลุกแล้วไปต่อ อย่าเสียเวลาไปคร่ำครวญอยู่กับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ถ้าหากว่าคน ๒ คนเดินมาพร้อมกัน ล้มลงพร้อมกัน คนหนึ่งลุกแล้วเดินต่อเลย ขณะที่อีกคนหนึ่งนั่งคร่ำครวญอยู่ตรงนั้น ว่าเจ็บเหลือเกิน ปวดเหลือเกิน เดินมาตั้งนาน ไม่น่าพลาดล้มเลย ฯลฯ ทั้งสองคนใครจะได้ระยะทางมากกว่ากัน ? ก็ต้องเป็นคนที่ล้มแล้วลุกเดินต่อเลย อาตมาก็สรุปแบบของอาตมาว่า การทำความดีต้องหน้าด้าน อย่าไปจิตตกง่าย รู้ตัวว่าพลาดให้เริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ทันที

ส่วนอีกรายหนึ่งก็มาคร่ำครวญในเรื่องของการปรามาสพระรัตนตรัย แก้ไม่ตก กลัวลงนรกมาก ขอยืนยันว่าสิ่งที่คุณกลัวคือสิ่งที่เขาต้องการ เพราะว่าเรื่องของการปรามาสพระรัตนตรัยนั้น เกิดจากการดลใจของกิเลสมารล้วน ๆ บุคคลที่ตั้งใจประพฤติดีปฏิบัติชอบ ไม่มีใครที่ไม่โดน ทุกคนต้องโดนทั้งนั้น ถือเป็นธรรมชาติ เป็นธรรมดาของนักปฏิบัติเช่นกัน

ทันทีที่จิตใจของเราเริ่มสงบ เข้าสู่ระดับของอุปจารสมาธิ มารจะรู้ว่าถ้าขยับเกินกว่านี้นิดเดียว คือทรงเป็นปฐมฌานขึ้นไป เราจะพ้นมือเขาแล้ว เพราะว่าทันทีที่เราทรงฌาน รัก โลภ โกรธ หลง โดนกดดับหมดชั่วคราว มารจะไม่เหลือเสนามารเอาไว้ตามติดตัวเรา เพราะว่าตายหมด พระพุทธเจ้าถึงขนาดตรัสว่า บุคคลที่ทรงฌานได้ มารจะมองไม่เห็น

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นมารก็ต้องตั้งใจก่อกวนเราอย่างเต็มที่ ให้เราคิดชั่ว พูดชั่ว ทำชั่วเอาไว้ เพื่อที่จะได้ไม่พ้นมือเขา โดยเฉพาะให้เราคิดปรามาสพระรัตนตรัย ดังนั้น..การที่พวกเราทั้งหลายตั้งใจว่าเราจะปฏิบัติธรรม การที่จะโดนหลอกให้ปรามาสพระรัตนตรัยด้วย การคิด การพูด การทำ จะมีเป็นปกติ