[เถรี]

องค์หลวงปู่มหาอำพันของเราท่านก้าวล่วงพ้นไปสู่พระนิพพานแล้ว เป็นตัวอย่างให้แก่เราทุกคนได้เห็นแนวทางการเดินของท่าน ก่อนมรณภาพหลวงปู่ได้มอบธรรมะ ให้ทุกคนพิจารณาว่า โลกนี้ไม่มีอะไรได้อย่างใจ ถ้าเราคิดว่าทุกอย่างต้องได้อย่างใจ โทสะก็จะเกิด ให้ทุกคนพิจารณาให้เห็นว่าสภาพร่างกายของเราก็ดี ของคนอื่นก็ดี ไม่มีอะไรดีจริง ไม่มีอะไรสวยจริง ถ้าเราไปหลงว่ามันดี ไปหลงว่ามันสวย ราคะก็จะเกิด ถ้าหากว่าเราขาดปัญญา ไปยึดไปเกาะในร่างกายของตนเอง ไปยึดไปเกาะในร่างกายของผู้อื่น ไปยึดไปเกาะในโลกนี้ ก็ไม่สามารถจะหลุดพ้นได้ ท่านจึงให้พิจารณาว่าทุกอย่างไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเรา ไม่สามารถยึดถือมั่นหมายได้ ท้ายสุดก็เสื่อมสลายตายพังไปทั้งสิ้น

หลวงปู่แนะนำว่าให้ทุกคนชำระจิตใจของตนเองด้วยศีล ด้วยสมาธิ ด้วยปัญญา ถ้าสามารถชำระใจของตนเองให้สะอาดผ่องใส ท่านใช้คำว่าขาวว่างเหมือนกระดาษ ถ้าทำอย่างนี้ได้ทุกวันหลวงปู่ยืนยันว่าตายแล้วไปนิพพานแน่นอน หลวงปู่ไปนิพพานแล้ว หลักการปฏิบัติเพื่อไปนิพพานท่านก็ทิ้งไว้ให้เรา ก็ขึ้นอยู่กับการขวนขวายของเราทั้งปวง

ในเมื่อเราเกิดมา มีความปรารถนาในศีล สมาธิ ปัญญาเป็นปกติ ก็แปลว่าเราสร้างบุญสร้างบารมีมาเพียงพอ เพียงพอต่อการหลุดพ้น เพียงพอต่อการเข้าสู่พระนิพพาน ดังนั้นทุกคนจึงควรปฏิบัติในศีล สมาธิ และปัญญาให้สม่ำเสมอ ทำอยู่เป็นประจำทุกวัน ๆ เอาใจจดจ่อต่อเนื่อง ไม่ละไม่เว้น ถ้าสามารถทำอย่างนี้ได้ความดีที่สั่งสมตัวมากเข้า ๆ ปัญญาที่เกิดมากขึ้น ก็จะช่วยกันชำระจิตใจให้ผ่องใสจากกิเลส ท้ายสุดเมื่อขาวสะอาดถึงที่สุด ไม่มีอะไรหลงเหลือให้ยึดเกาะแล้ว ก็ย่อมหลุดพ้นตามไปอย่างที่หลวงปู่ท่านพ้นแล้ว

สำหรับตอนนี้ให้ทุกคนนึกถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าซึ่งสั่งสอนหลวงปู่หลวงพ่อเราให้หลุดพ้นก็ได้ หรือจะนึกถึงหลวงปู่หลวงพ่อซึ่งหลุดพ้นไปสู่พระนิพพานแล้วก็ได้ ว่าท่านทั้งหลายพ้นจากการเวียนตายเวียนเกิดไปแล้ว เราขอติดตามไปอยู่สถานที่ที่เดียวกับท่าน

เอาใจจดจ่ออยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหรือหลวงพ่อของเรา ว่าท่านทั้งหลายหลุดพ้นไปแล้ว ตอนนี้ที่เดียวที่ท่านอยู่คือพระนิพพาน เราเห็นท่านเท่ากับเราอยู่กับท่าน เราอยู่กับท่านเท่ากับเราอยู่บนพระนิพพาน ให้เอาใจจดจ่ออยู่กับภาพพระหรือภาพหลวงปู่หลวงพ่อ หรือจดจ่ออยู่กับพระนิพพานให้นานที่สุดเท่าที่เราทั้งหลายจะนานได้ การที่เราส่งใจไปเกาะพระนิพพานเช่นนี้ เป็นวิปัสสนาญาณในตัวอยู่แล้ว เป็นการละร่างกายของเราอย่างนี้อยู่แล้ว ถ้าสามารถทำได้นานพอ ความหลุดพ้นก็สามารถเกิดขึ้นกับเราได้โดยง่าย

ตอนนี้ท่านใดยังมีลมหายใจอยู่ให้กำหนดลมหายใจ มีคำภาวนาอยู่กำหนดรู้คำภาวนาไปด้วย ถ้าหากมีการเปลี่ยนแปลง มันหายใจเบาลงก็ให้รู้ว่ามันหายใจเบาลง ถ้ามันไม่หายใจมันไม่ภาวนา ก็ให้รู้อยู่ว่ามันไม่ภาวนา กำหนดใจสบาย ๆ รักษาอารมณ์เช่นนี้เอาไว้จนกว่าจะได้ยินเสียงสัญญาณหมดเวลา

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันเสาร์ที่ ๕ กันยายน ๒๕๕๒