[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๒๔ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ เป็นวันพระขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๔ แปลว่าเราจะเหลืออยู่อีกประมาณ ๒๐ วัน ก็จะเป็นวันเสาร์ขึ้น ๕ ค่ำ เดือน ๕ ปีมะโรง คือ วันเสาร์ ๕ ตรีวัน

คราวนี้ทุกวันพระใหญ่ เรามีการลงอุโบสถเพื่อทบทวนพระปาฏิโมกข์ ซึ่งเป็นการทำตามพระวินัย ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบัญญัติเอาไว้อย่างหนึ่ง เป็นการฝึกฝนขัดเกลาตนเองอย่างหนึ่ง เนื่องเพราะว่าพวกเราทั้งหลาย ต้องบอกว่ายังปฏิบัติอยู่ในระดับที่ "ใช้ไม่ได้" อะไรที่ทำซ้ำ ๆ กันก็มักจะเบื่อหน่าย ท้อถอย พูดง่าย ๆ ว่า "หมดอารมณ์" ที่จะทำต่อ แล้วก็กลายเป็นเหยื่อของกิเลสต่อไป..!

หลายท่านอาจจะสังเกตว่า แม้แต่วันนี้ กระผม/อาตมภาพก็มีภารกิจมาก ไปเหนือไปใต้อยู่ตลอดเวลา "หลวงพ่อไม่เหนื่อยบ้างหรือ ? ไม่เบื่อบ้างหรือ ?" จะบอกว่าไม่เหนื่อยก็เป็นการฝืนความเป็นจริงมากเกินไป แต่ถ้าถามว่า "ไม่เบื่อหรือ ?" ขอยืนยันว่าไม่เบื่อ ต่อให้เป็นการทำอะไรกันซ้ำ ๆ ทุกวัน กระผม/อาตมภาพก็ไม่เคยเบื่อ เพราะว่า "แข่งกับตัวเองอยู่ตลอดเวลา" ว่าเราสามารถทำวันนี้ให้ดีกว่าเมื่อวานหรือไม่ ? เราจะทำเรื่องนี้ให้ดีกว่า เร็วกว่า ครั้งก่อนหรือไม่ ?

ในเมื่อมีการฝึกฝน แข่งขัน ขัดเกลาตนเองอยู่เสมอ เป้าหมายก็คือทำสิ่งที่ดีกว่าสิ่งที่ผ่านมา โอกาสที่เราจะเบื่อจะหน่ายจึงไม่มี เพราะว่าอันดับแรกเลยก็คือ จริงจังจริงใจกับงานที่ตัวเองทำ เมื่อได้รับมอบหมายมา เป็นภาระ เป็นหน้าที่ ก็ต้องทำให้ดีที่สุด คำว่าทำให้ดีที่สุดนี่ก็คือ เต็มกำลังกาย เต็มกำลังใจ เต็มกำลังสติปัญญาของตนเอง ถ้าหากว่าไม่ไหว ก็ยังต้องพึ่งพาอาศัยกำลังคน กำลังทรัพย์อีกต่างหาก

เมื่อเป้าหมายชัดเจนแบบนี้ ก็เหมือนกับเราวิ่งแข่งกับตัวเอง ไม่ต้องเสียเวลาไปแข่งกับคนอื่น โอกาสที่จะสนใจเรื่องภายนอกจึงมีน้อย เพราะว่าต้องคอยพินิจพิจารณาว่า "เราทำงานนี้ มี รัก โลภ โกรธ หลง ปนเข้าไปในงานด้วยหรือไม่ ?" "ทำงานแล้วยังต้องให้คนอื่นเขายอมรับ ต้องให้คนอื่นเขาชื่นชม ต้องให้คนอื่นเขามองเห็นหรือไม่ ?" ถ้าเรายังทำในลักษณะอย่างนั้นอยู่ ให้รู้เลยว่า "ไร้อนาคต" คำว่าไร้อนาคตในที่นี้ก็คือ อนาคตในการปฏิบัติธรรมของตน..!