[เถรี]

พระอาจารย์เล็ก : พวกเราส่วนใหญ่แล้วตั้งใจจะไปพระนิพพานกัน แต่เราทำตัวไม่สมกับบุคคลที่จะไปพระนิพพาน ความจริงหลวงพ่อของเราอายุขัยของท่านอยู่ถึง พ.ศ.๒๕๗๙ เยอะไปไหม ? แต่ว่าท่านแบกพวกเราไม่ไหว เพราะว่าพวกเราไม่ยอมเดินกันเลย มีอะไรก็เกาะอย่างเดียว ให้ท่านแบก ในเมื่ออยู่ในลักษณะอย่างนั้น ท่านก็ต้องให้บทเรียนหนัก ๆ ว่า การที่ยึดเกาะกับสังขารร่างของท่านเป็นสิ่งที่ยึดผิด

ถ้าท่านใดที่อยู่ทันสมัยพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุง พอทันทีที่สิ้นหลวงพ่อไป ความรู้สึกที่ชัด ๆ เลย คือ หลวงพ่อไม่ได้ไปไหน ไม่เหมือนคนที่เสียพ่อไป ก็เพราะท่านไม่ได้ไปไหนจริง ๆ ท่านไปแต่ร่างกาย สภาพจิตของท่านก็ยังคงทำภาระหน้าที่ต่อไป แต่ถ้าไม่ให้บทเรียนในลักษณะอย่างนี้ ลูกหลานจะไม่จำ แล้วก็ยังคงไปเกาะร่างกายของท่าน ยังคงเกาะผิดอยู่อีก

หลวงพ่อเราเวลาให้บทเรียนลูกหลาน ท่านไม่เคยปรานี เพราะท่านรู้ว่าถ้าใครผ่านข้อสอบนี้ได้ก็จะได้ดีไปเลย ท่านจะสับแรงสุด ๆ ทุกครั้ง ถึงขนาดเอาชีวิตของท่านเป็นบทเรียนแก่พวกเรา พวกเราส่วนหนึ่งก็ยังไม่จำ ยังไม่รู้จักวิเคราะห์แยกแยะว่า หลักการปฏิบัติในธรรมที่หลวงพ่อท่านให้มานั้น ความจริงแล้วเราจับจุดใดจุดหนึ่งเข้ามาปฏิบัติอย่างเดียวก็พอแล้ว ไม่ต้องไปควานเอาทุกเรื่องของท่าน ไม่ใช่อ่านหนังสือทุกเล่ม ฟังเทปทุกม้วน แล้วจับจุดอะไรไม่ได้สักที