[เถรี]

เราต้องเห็นทุกสิ่งทุกอย่างในแต่ละวัน ให้ปรากฏสภาพของความไม่เที่ยง ของความเป็นทุกข์ ของความไม่มีอะไรให้เรายึดถือมั่นหมาย ให้เป็นปกติธรรมดา เห็นได้ทุกครั้ง รู้สึกได้ทุกครั้ง ไม่ว่าจะตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส กายสัมผัส ใจครุ่นคิดก็ตาม ต้องรู้เท่าทันว่ามันไม่เที่ยง เดี๋ยวมันก็สลายตัวไป มันเป็นทุกข์ ถ้าเราไปยึดถือมั่นหมาย เราจะทุกข์แน่นอน มันเป็นอนัตตา ไม่มีอะไรดำรงทรงอยู่ได้ ท้ายสุดก็เสื่อมสลายไปทั้งหมด ถ้าสามารถเห็นได้ดังนี้ตลอดเวลา จึงจะได้ชื่อว่าเราเป็นนักปฏิบัติที่แท้จริง

แต่ก็เป็นได้เพียงนักปฏิบัติเท่านั้น จนกว่าจิตใจเราจะยอมรับว่าสภาพทั้งหลายเหล่านั้น เป็นปกติ ธรรมดาของการเกิดมา ของการมีร่างกาย ของการปรากฏสรรพสิ่งในโลกนี้ จะต้องมีสภาพไม่เที่ยงเป็นปกติ เป็นทุกข์เป็นปกติ ไม่มีอะไรยึดถือมั่นหมายได้เป็นปกติ แล้วจิตใจก็ถอนความปรารถนาในร่างกายตนเอง ถอนความปรารถนาในร่างกายคนอื่น ถอนความปรารถนาในการเกิดขึ้นมาได้ ถ้าอย่างนั้นจึงจะได้ชื่อว่าเราเป็นนักปฏิบัติ เป็นผู้ที่กระทำเพื่อมรรค เพื่อผลจริง ๆ

ดังนั้น..ท่านทั้งหลายเมื่อภาวนาจนอารมณ์ใจทรงตัวแล้ว ต้องรู้จักคลายออกมาพิจารณาหรือถ้าหากว่ามันคลายออกมาเองก็รีบหาวิปัสสนาญาณให้มันโดยเร็ว หาไม่มันจะเกิดโทษแก่เรา เพราะมันจะฟุ้งซ่านไปเองโดยอัตโนมัติ

ตอนนี้ก็ให้ทุกท่านกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก กำหนดรู้คำภาวนาตามสภาพแต่ละคน ลมหายใจแรงรู้ว่าแรง ลมหายใจเบารู้ว่าเบา ลมหายใจไม่มีให้รู้ว่าไม่มี ยังภาวนาอยู่ให้รู้ว่าภาวนา ไม่ภาวนาแล้วก็กำหนดรู้ความนิ่งไปเฉย ๆ จนกว่าจะหมดเวลาแล้วบอกให้เลิกได้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันเสาร์ที่ ๔ กรกฎาคม ๒๕๕๒