[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "สามเณรที่บวชถวายเป็นพระราชกุศลมักจะเลือกกิน พูดง่าย ๆ ว่าถ้าอาหารไม่อร่อยก็ไม่ค่อยจะกินกัน ก็เลยบอกว่าอยากจะให้ไปดูที่เนปาล โดยเฉพาะพวกแค้มป์ที่เราไปช่วยเขา เด็ก ๆ ที่นั่นต้องนับเม็ดถั่วแบ่งกัน พูดง่าย ๆ คืออะไรสำหรับเขาเป็นของดีหมด บ้านเรากินทิ้งกินขว้าง ไปบ้านเขาถั่วถุงหนึ่งต้องมานับเม็ดแบ่งกัน ไม่อย่างนั้นก็ไม่พอ เพราะฉะนั้น...ถ้าบุญของคุณดีก็กินทิ้งกินขว้างต่อไป แต่ถ้ากลัวว่าบุญไม่ดีพอก็หัดประหยัดเสียบ้าง

ไปนึกว่าเอธิโอเปียหรือบางประเทศในแอฟริกา ที่มีสภาพเหมือนกับเปรตเดินดิน อดอยากเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ตากลวงพุงโรเลย ลักษณะตากลวงพุงโร คือ ร่างกายดึงโปรตีนในกล้ามเนื้อหรือในอวัยวะอื่นไปใช้งานแทน เพราะไม่มีจะกิน เด็ก ๆ นอนฟุบกองอยู่ แมลงวันตอมหึ่ง ไม่ใช่ตายนะ แต่ไม่มีแรงจะปัดแมลงวัน อีแร้งก็ยืนรอ รอว่าเมื่อไรจะได้กิน

ที่เนปาลเต็นท์หนึ่งก็ประมาณพรมแดง ๔ ผืนของเรานี่แหละ เขาบอกว่าอยู่กัน ๕-๗ ครอบครัว อาตมาได้ยินสะดุ้งเฮือก เฮ้ย...คุณพูดผิดหรือเปล่า ? ๕-๗ คนใช่ไหม ? เขายืนยันว่าไม่ผิด ๑๕-๒๑ คน หรือ ๕-๗ ครอบครัวอยู่ในเต็นท์หลังเดียว ยัดกันเข้าไปได้ ขอให้มีที่หลบแดดหลบฝนเท่านั้น

อาหารการกินที่ไปดูก็ต้มฟักทองเละ ๆ ราดข้าวคลุกกิน ดีกว่าไม่มีกิน แล้วเวลาที่เราเอาขนมหรือของที่กินเหลือแล้ว ที่ไม่มีใครจะกินแล้ว เอาไปให้ เด็กที่นั่นแทบจะตีกันตาย ต้องให้ "เปม่า (Pema)" หัวหน้าเด็กมาแบ่ง อาตมาเรียกเขา "ว่าที่กำนัน" แจกโคตรจะยุติธรรมเลย นับเม็ดถั่วแจกเพื่อน เห็นแล้วก็อดช่วยเขาไม่ได้ ท้ายสุดก็เทกระเป๋าทำบุญไปแสนกว่ารูปี บอกแล้วว่าเหลือแค่ค่าแท็กซี่กลับบ้านก็พอ ที่เหลือก็ให้เขาไปเถอะ"