[ชินเชาวน์]

หมีควายเหลียวหน้ามา เห็นพระภิกษุในจีวรเหลืองหม่นสะดุดตา ความเดือดดาลที่มันเอาหน่อไม้ไปกินได้ยากเย็น เกิดโทสะอันหาที่ระบายไม่ได้ จึงเดินสองขา ก้าวโงนเงนงุ่มง่ามออกจากราวป่าไผ่ ตรงเข้าหาครูบาธรรมชัยทันที

ธรรมชาติของหมีควายยามที่เดินสองขา คล้ายกับงุ่มง่ามเชื่องช้า ถ้าผู้เผชิญหน้าตกอกตกใจเผ่นหนี หมีควายจะลงวิ่ง ๔ ขา รวดเร็วเกือบเท่าม้าวิ่ง คนมีเพียง ๒ ขา ไม่มีทางหนีพ้นการไล่ล่าของมันไปได้เลย

ครูบาธรรมชัยล่วงรู้ธรรมชาติของหมีควายดี ท่านไม่ได้ตื่นตระหนกตกใจแต่อย่างใด คงยืนแน่วนิ่งอยู่กับที่ เจริญเมตตาแผ่ไปให้มัน

"สัพเพ สัตตา อะเวรา อัพยาปัชฌา อะนีฆา สุขี อัตตานัง ปะริหะรัน ตุ"

"สัตว์โลกทั้งหลาย ที่เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย กันทั้งหมดทั้งสิ้น อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย"

"จงเป็นสุข เป็นสุขเถิด อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย จงมีความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยด้วยกันทั้งสิ้นเถิด"

ขณะที่เพิ่งเริ่มกำหนดจิตแผ่เมตตาให้ เจ้าหมีโทสะเดินย่างสามขุมเข้ามา ยืนห่างไปเพียงศอกเศษ เงือดเงื้อกรงเล็บขึ้นสุดล้า เตรียมจะตบลงมาด้วยเรี่ยวแรงอันมหาศาล ลมหายใจฟืดฟาดแสดงถึงโทสะอันร้อนแรง ดังเพลิงเผาผลาญจนใกล้จะคลุ้มคลั่ง

บทแผ่เมตตาสร้างกระแสด้วยพลังจิตมหัศจรรย์ของครูบาธรรมชัย หมีดุตัวนั้นเงื้อแขนชะงักค้างกลางอากาศ กรงเล็บหาได้ตะปบลงมาดังที่มันตั้งใจ คล้ายกับโดนมนต์สะกด แท้ที่จริงคือมันรับกระแสแห่งมหาเมตตา ผ่านตรงเข้าไปถึงจิตใจของมันแล้ว