[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "กำลัง ๗ ช้างสาร เป็นกำลังบุญ ไม่ใช่กำลังทั่ว ๆ ไป

กำลังบุญในที่นี้ ก็คือ พลังงานขนาดนั้น แม้จะมีอยู่ แต่สภาพร่างกายก็แก่เหมือนคนทั่ว ๆ ไป กำลัง ๗ ช้างสารนั้นมีไว้ประคองร่างกายตัวเอง

เราต้องนึกถึงท่านย่าวิสาขา ท่านย่าวิสาขาอายุ ๑๒๐ ปี นั่งอยู่ท่ามกลางลูก ๒๐ คน หลาน ๔๐๐ คน เขาแยกไม่ออกว่าคนไหนคือท่าน เพราะท่านมีเบญจกัลยาณีที่เรียกว่า วัยงาม ก็คือ คลอดลูกคนแรกอายุเท่าไร ลักษณะหน้าตาจะอยู่อย่างนั้นไปตลอดชีวิต

เบญจกัลยาณีมี
๑) เกสะกัลยาณิ คือ ผมงาม ผมสวย เขาบอกว่ายาวสลวยลงมาประมาณบั้นเอว แล้วปลายจะงอนช้อนขึ้น สีเหลือบเขียวเหมือนหางนกยูง แสดงว่า ต้องเงางามมาก
๒) มังสะกัลยาณิ คือ เนื้องาม เขาบอกว่า เนื้องามให้ดูริมฝีปากเป็นหลัก เพราะว่าส่วนของร่างกายที่บางที่สุด คือ ริมฝีปาก
๓) อัฏฐิกัลยาณิ คือ กระดูกงาม ท่านบอกให้ดูฟันเป็นหลัก เพราะกระดูกที่แข็งแรงที่สุดในร่างกายก็คือฟัน
๔) ฉวิกัลยาณิ คือ ผิวงาม แสดงว่าผิวพรรณเกลี้ยงเกลา ละเอียดอ่อน ไม่ว่าจะเป็นคนผิวสีไหนก็สวย
๕) วยกัลยาณิ คือ วัยงาม ไม่แก่ตามวัย มีลูกคนแรกตอนอายุเท่าไร รูปร่างหน้าตาจะอยู่แค่นั้นตลอดไป

คราวนี้นางวิสาขามหาอุบาสิกา ท่านมีกำลังเท่ากับ ๗ ช้างสาร ตรงนี้ที่พิสูจน์ได้ก็ตรงเครื่องประดับของท่าน เพราะเครื่องประดับมหาลดาปสาธน์ ทำขึ้นมาจากทองพันแท่ง เงินพันแท่ง เรามานึกดู ทองแท่งละบาทก็แย่แล้ว ยังมีแก้วมณี ๑๑ ทะนาน แก้วประพาฬ แก้วไพฑูรย์อย่างละ ๒๒ ทะนาน ร้อยขึ้นมา ลักษณะเป็นมงกุฎรูปนกยูงรำแพน มีชายลงมาเป็นเสื้อคลุม น้ำหนักก็เลยมากเป็นพิเศษ

ตอนที่นางวิสาขาประกาศขายเครื่องสาธน์ เขาต้องใส่เกวียนไป แต่ถึงเวลาที่ท่านใส่ ท่านก็สามารถใส่ได้สบาย ๆ เพราะกำลังของท่านเยอะ