[เถรี]

ตอนที่ออกจากวัดท่าซุงใหม่ ๆ ปกติเวลาขึ้นรถก็จะภาวนา เพราะไม่แน่ใจว่าอันตรายจะมาถึงเมื่อไหร่ กำลังภาวนาอยู่เพลิน ๆ ก็ได้ยินเสียงหลวงพ่อเป่ายานัตถุ์ "พรืด..." อยู่ข้างหู กลิ่นหอมตลบ อยากจนน้ำลายยืดเลย

ตอนนั้นก็ตกใจ รีบกราบเรียนหลวงพ่อท่านว่า "หมากก็ไม่เอา ยานัตถุ์ก็ไม่เอา แว่นตาก็ไม่เอานะครับ" ปกติแล้วการทำงานให้หลวงพ่อ ท่านจะมีสัญลักษณ์บางอย่างที่ท่านแสดงให้รู้ อย่างเช่นว่า จะต้องฉันหมาก จะต้องเป่ายานัตถุ์ เป็นต้น

ในเมื่อบอกไม่เอาสักอย่าง เสียงท่านหัวเราะ "หึ..หึ.." แล้วถามว่า "ไม้เท้าจะเอาไหม ?" ถ้าอาตมาขืนตอบนี่หัวแตกแน่เลย เอาหรือไม่เอาก็โดนแน่นอน จึงเงียบเสียดีกว่า

เคยตั้งใจไว้ว่า ถ้าสายตาแย่ อายุ ๔๘ แล้วถึงจะไปตัดแว่น ปรากฏว่าพออายุ ๔๖ ก็ไม่ไหวแล้ว เวลาดูหนังสือต้องยื่นสุดแขนแล้ว จึงต้องเข้าร้านแว่น ตอนตัดแว่นก็ไม่ได้คิดอะไร พอเสร็จเรียบร้อยคว้ามาใส่ เสียงท่านหัวเราะอยู่ข้างหู บอกว่า "คราวนี้เอ็งรู้แล้วใช่ไหมว่า ที่ข้าใส่แว่นนั้น ข้าอยากได้นักนี่..!"

เป็นอันว่าสายตายาวมาเร็วกว่าที่คิดไว้สองปี พอได้แว่นมาคราวนี้มีความสุขมาก เพราะดูหนังสือได้อย่างเพลิดเพลิน อ่านวันละ ๕ - ๖ เล่ม เวลาผ่านไปแค่ ๓ - ๔ เดือนเท่านั้น รู้สึกสายตาชักจะเบลอ ๆ มองอะไรไม่ถนัด ก็เลยไปให้เขาวัดสายตาใหม่ เขาบอกว่าสายตาเพิ่มมาอีก ๕๐ เราจะเห็นได้ว่า สภาพของตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ของเรานั้น แสดงความเป็นอนิจจังมาโดยตลอด แต่เราเองดันไปค้าน กลัวว่าใส่แว่นแล้วจะไม่หล่อ