[เถรี]

ฉะนั้น...เรื่องพวกนี้มีแต่จะหนักขึ้นไปเรื่อย ๆ ตามสภาพของสังคมที่ทรัพยากรโลกเหลือน้อยลงไปเรื่อย ๆ แต่พลโลกมากขึ้นเรื่อย ๆ การแย่งชิงไขว่คว้าทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เป็นปัจจัยเอื้ออำนวยให้เราอยู่รอดได้ ก็จะหนักขึ้นเรื่อย ๆ เคยมีการ์ตูนญี่ปุ่นอยู่เรื่องหนึ่ง อยู่ ๆ เด็กนักเรียนทั้งโรงเรียน รวมทั้งครูบาอาจารย์ พ่อครัวโรงเรียนที่ทำอาหารให้เด็ก หลุดไปอยู่อีกมิติหนึ่ง แล้วรอบข้างมีแต่สัตว์ประหลาด ใครโผล่หัวหลุดออกจากรั้วโรงเรียนเมื่อไรโดนงาบเมื่อนั้น คุณครูต้องทำร้ายนักเรียนอย่างรุนแรงเพื่อให้คนตกใจกลัวและยอมรับฟังคำสั่งของตนเอง

นี่คือลักษณะของบุคคลที่สภาพจิตใจไม่มั่นคง เมื่อถึงเวลาฉุกเฉินขึ้นมาก็จะมีการแสดงออกที่เป็นไปตามกำลังใจที่แท้จริงของตนเอง พ่อครัวของโรงเรียนถึงขนาดเอาบังตอสับหัวนักเรียนได้ เพื่อที่จะรักษาอาหารไว้เป็นของตัวเอง ที่ต้องติดอยู่ในมิตินั้นไม่รู้อีกนานเท่าไร เพราะฉะนั้น..ถึงเป็นเด็กเล็ก ๆ ก็ฆ่าทิ้งได้ เพื่อให้ตัวเองอยู่รอด การ์ตูนญี่ปุ่นมี ๒ อย่าง ถ้าไม่ลามกก็โหด ฉะนั้น..อย่าไปดูเลย นั่นก็คือกำลังใจที่ไม่มีหลักยึด ถึงเวลาก็แสดงออกไปตามสภาพที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ตอนนั้น เดี๋ยวนั้น

เราเอง..ถ้าทุกอย่างบีบรัดเข้ามา ก็จะแสดงออกซึ่งกำลังใจที่แท้จริงของเราเหมือนกัน เพราะฉะนั้น..จึงจำเป็นที่เราจะต้องสร้างกำลังของเราให้สูงที่สุดเท่าที่จะสูงได้ ตื่นเช้าขึ้นมา ถามตัวเองว่าเราพร้อมจะตายหรือยัง ? อย่าไปตอบว่า “พร้อม” เพราะรู้ว่าคำตอบนี้ถูก ถ้าตอบอย่างนั้นใช้ไม่ได้ ต้องเป็นคำตอบที่ออกมาจากใจของตัวเองจริง ๆ พร้อมหรือไม่พร้อม ?

ถามตัวเองต่อไปว่าคนที่เรารักมีไหม ? ของที่เรารักมีไหม ? ทรัพย์สมบัติของเรามีไหม ? ถ้าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้มี เราพร้อมที่จะทิ้งไปได้หรือยัง ? นี่เป็นแค่โจทย์สมมติเท่านั้น ถ้าเกิดขึ้นจริง เราเตรียมตัวเตรียมใจแต่เนิ่น ๆ จะได้ไม่ตกใจมากนัก วันก่อนอาตมาไปเยี่ยมเด็กที่ป่วย ตกบันไดสถานีรถไฟฟ้า ถามเขาว่า ถ้าตอนนี้พ่อแม่ปุบปับตายไปทั้งคู่คิดว่าเราจะอยู่ได้ไหม ? นั่นก็คือเป็นการกระตุ้นให้เขามีความพร้อมมากขึ้น ต้องรู้จักวางแผนเพื่อตัวเอง หางานทำที่มั่นคง เพื่อที่ถึงเวลาจะได้ไม่ต้องพึ่งพ่อพึ่งแม่ เมื่อยืนหยัดได้ด้วยตนเองเต็มที่แล้ว ต่อไปเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวเขาก็จะได้ไม่เดือดร้อน อาตมาเองมักจะไปส่งเรื่องเครียด ๆ ให้เด็กเขาอยู่เรื่อยแหละ