[เถรี]

"รถจากหมู่บ้านย่าติงพาไปลงหน้าอุทยาน แล้วพวกเราก็เดินต่อ ปรากฏว่าก้าวแรกเท่านั้นแหละ ได้ยินเสียงเปิดกระป๋องออกซิเจนสูดกันฟืดแล้ว ชีวิตคุณจะรอดไหมนี่...! บรรดาอาเฮีย อาเจ้ อาอึ้มก็ไม่สนใจใครเลยละ เดินเต็มถนนไปหมด ถ้ายังไม่ไปคนอื่นก็ไม่ต้องไป อาตมาก็คิดว่าดีเหมือนกัน ค่อย ๆ เดินตามเขาไป ไม่เหนื่อยมาก แต่รู้สึกเหมือนกันว่าอากาศไม่พอหายใจ ก็ใช้วิธีของเรา "อานาปานสติ" หายใจยาว ๆ นึกถึงองครักษ์ประจำตัวไว้..เจ้าที่ช่วยหน่อยครับ

เดินเลาะลำธารไป ซึ่งบริเวณนั้นจริง ๆ สวยมาก แต่ Eric เร่งให้เราเดินเร็วหน่อย บอกว่าเราต้องไปขึ้นรถข้างในอีกชั้นหนึ่ง ซึ่งจะเป็นรถไฟฟ้า เพื่อป้องกันในส่วนของมลพิษที่จะเกิดขึ้นในอุทยาน เราก็ค่อย ๆ เดินรวมตัวกันไป บางคนก็เริ่มดมอออกซิเจนเพราะว่าไปไม่ไหวเหมือนกัน เลียนแบบคนจีนบ้างแล้ว ส่วนอาตมาเองออกซิเจนอยู่ในกระเป๋า ไกด์เขาแจกมาคนละกระป๋อง เขาไม่ได้คิดเลยว่าถ้าใช้เกินกระป๋องแล้วจะรอดไหม ?

เดินเข้าไปถึงสถานีด้านใน เป็นรถไฟฟ้าสีเขียวเหมือนกับมินิบัสบ้านเราเลย นั่งคันละ ๒๐ คน อาตมาเองก็เล็งว่าเบาะไหนที่มีผู้ชายนั่ง ปรากฏว่าเจ้าที่เมตตาเกินกว่าที่เราคิด เจ้าหน้าที่ของเขามาลากแขนอาตมาไปนั่งคู่กับคนขับ วิ่งเข้าไปจนกระทั่งเห็นยอดเจดีย์แบบทิเบตลิบ ๆ อาตมาก็นึกว่าเจดีย์ตั้งอยู่บนพื้น พอเข้าไปใกล้เพิ่งจะเห็นว่าเจดีย์สร้างอยู่บนหลังคาสำนักงาน..! บริเวณนั้นเขาเรียกว่า ทุ่งหญ้ารั่วหลง เป็นแหล่งชุ่มน้ำ ต้องบอกว่าเป็นภูมิประเทศที่เอื้อต่อการเติบโตของพืชและสัตว์เป็นอย่างยิ่ง

คราวนี้พอลงรถแล้วทุกคนก็รู้ว่าต้อง อัตตา หิ อัตตโน นาโถ พึ่งตัวเอง คุณตั้วบอกว่า “ไปตามกำลังนะครับ คนช้าให้ไปช้า คนเร็วก็ไปเร็ว ไม่ไหวหยุดก่อน อย่าไปเร่งตามคนที่เขาแข็งแรงกว่า ไม่อย่างนั้นเราจะน็อก”