[ชินเชาวน์]

“เจโตปริยญาณ” รู้ใจสมเด็จพระอุปัชฌาย์

และเป็นที่กล่าวขวัญกันในหมู่ศิษยานุศิษย์ของสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์(เจริญ ญาณวรมหาเถระ) วัดเทพศิรินทร์ฯ สมเด็จพระอุปัชฌาย์ของท่านเจ้าคุณนรรัตน์ฯ มาช้านานแล้วว่า อันเจโตปริยญาณความหยั่งรู้เหตุการณ์และจิตใจของสิทธิวิหาริกของท่านเจ้าประคุณสมเด็จฯ องค์นี้ มีความยอดเยี่ยมเป็นยิ่งนัก โดยมีเรื่องเล่าว่า ในทุกครั้งที่สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์อาพาธ ได้รับทุกข์ทรมานเบียดเบียนแรงกล้า และท่านเจ้าประคุณสมเด็จฯ นึกต้องการจะให้พระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิตมาถวายพระธรรมเทศนา เพื่อเป็นอุบายบรรเทาทุกขเวทนาจากอาการอาพาธนั้น โดยที่ยังไม่ทันได้ใช้ใครให้ไปตาม ท่านเจ้าคุณธมฺมวิตกฺโก ก็จะมาปรากฏกายที่กุฏิสมเด็จฯ โดยที่ไม่ต้องมีใครไปตาม และถวายพระธรรมเทศนาตามที่เจ้าประคุณสมเด็จฯ ท่านต้องประสงค์ทุกคราวไป เป็นที่น่าอัศจรรย์อย่างยิ่งเลยทีเดียว

กายไม่เหนือใจ ไยจะทำไม่ได้???

ในวันมาฆบูชา วิสาขบูชา หรือวันอาสาฬหบูชา ซึ่งที่วัดเทพศิรินทร์ฯ จะมีการสวดมนต์ฟังเทศน์กันตลอดรุ่งนั้น ท่านเจ้าคุณนรรัตน์ฯ จะเป็นเพียงผู้เดียวเท่านั้น ที่นั่งพับเพียบไหว้พระ ฟังธรรมอยู่ได้ตลอดเวลาอย่างน้อย “๑๐” ชั่วโมงรวด โดยที่ไม่มีการเปลี่ยนท่า และไม่ได้ลุกขึ้นเปลี่ยนอิริยาบถ ตลอดจนเข้าห้องน้ำห้องท่าเฉกเช่นพระเณรหรือญาติโยมท่านอื่นเลย เป็นที่น่าอัศจรรย์ใจแก่ผู้ที่ได้พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง

เกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว ก็เคยมีผู้กราบเรียนถามท่านธมฺมวิตกฺโกว่า เหตุใดท่านจึงสามารถนั่งทนอยู่ได้นานเห็นปานนี้ ท่านก็ตอบสั้นๆแต่เพียงว่า “ร่างกายของอาตมาอยู่ในบังคับของจิตใจ ดังนั้น เมื่ออาตมาไม่ต้องการที่จะลุกหรือเปลี่ยนอิริยาบถ ก็ย่อมสามารถที่จะนั่งได้นานตามที่ปรารถนา...” นี้คือตัวอย่างของผู้ที่ฝึกฝนตนเองมาอย่างดีเยี่ยม อย่างจริงแท้แน่นอนที่สุดแล้ว