[เถรี]

ช่วงนั้นทรมานมาก คือใจของผมยอมแพ้ตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว แต่ที่ตื๊อสู้อยู่นี่เป็นความดื้อ ให้มันรู้ไปว่ากูจะสู้ไม่ได้..!

พวกที่มาตามวาระกรรม ถ้าเราตื๊อผ่านไปได้ พ้นวาระนั้นไปแล้ว ก็มักจะมาคิดว่า "ตอนนั้นกูบ้าไปได้อย่างไรวะ?" จะคิดอย่างนั้นจริง ๆ คือว่าพ้นวาระไปแล้ว เขาก็ไม่มีอิทธิพลกับเราแล้ว ก็มานั่งมอง "หน้าตาหรืออะไรก็ไม่ได้ถูกใจสักอย่าง ทำไมตอนนั้นมัวแต่มองเขาอยู่ได้คนเดียว"

คราวนี้ตรงจุดที่จะเตือนพวกคุณก็คือว่า พอพ้นคนนั้นไป คนใหม่ก็จะมาอีก เพราะเราไม่ได้เกิดชาติเดียว ยิ่งเกิดมากก็ยิ่งมีเยอะ คนไหนอยู่ร่วมกับเรามาก ก็มีอานุภาพมากหน่อย คนไหนอยู่ร่วมกับเราน้อย คนนั้นก็สร้างความสนใจให้กับเราน้อยหน่อย

หลวงปู่ฝั้น วัดป่าอุดมสมพร สมัยก่อนผมเป็นลูกศิษย์ท่าน ท่านบอกว่าท่านเดินธุดงค์ไป พอข้ามแม่น้ำ สองแม่ลูกเอาเรือมารับคนข้ามฟาก ท่านบอกว่า พอเห็นหน้าลูกสาวก็แวบเข้ามาในใจ พอขึ้นจากเรือได้แล้ว ท่านบอกว่าเหมือนคนเดินไม่มีสติเลย เห็นแต่อีหน้าใบโพธิ์ลอยอยู่ข้างหน้า

คราวนี้พอค่ำ ๆ ท่านก็ปักกลด ปรากฏว่ายายแม่ก็พาลูกสาวตามมา ตามมาถึงก็มากราบมาไหว้ เอาน้ำร้อน น้ำชามาถวาย แล้วก็บรรยายว่าตัวเองก็ตัวคนเดียว ผัวตายแล้ว มีนากี่ไร่ มีควายกี่ตัว มีลูกสาวแค่คนเดียว ถ้าพระคุณเจ้าไม่รังเกียจ สึกมาก็จะให้แต่งงานกัน แล้วก็ยกสมบัติให้ช่วยดูแลเพราะโยมก็แก่แล้ว

โห...คุณเอ๊ย ลูกสาวเขาก็สวยถูกใจ แถมสมบัติให้อีกบาน ทำอย่างไรละคราวนี้ ? หลวงปู่ฝั้นบอกว่า ตอนนั้นเกือบไม่ได้สติ เออ ๆ ให้พ้นหน้ากันไปก่อน เออ ๆ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะโยม เดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้คำตอบ อะไรทำนองนั้น

ปกติแล้วพระธุดงค์ ปักกลดแล้วเขาห้ามถอน รักษาสัจจะบารมี ตายเป็นตาย ไม่ได้อรุณไม่ถอนกลดเด็ดขาด พอเขากลับไป บอกว่าพรุ่งนี้จะมารอคำตอบ พอลับหลังเท่านั้น หลวงปู่ฝั้นถอนกลดหนีเลย ถ้าอยู่ตายแน่

ท่านบอกว่าเดินธุดงค์ข้ามไป ๔ จังหวัดเลย ถ้าตามมาจะยอมแต่งงานด้วย โอ้โห..แล้วสมัยนั้นป่าเสือ ป่าช้าง ทั้งนั้น ผู้หญิงที่ไหนจะเดินตามมา แต่ท่านบอกว่า ๒ ปีกว่า ๆ เห็นแต่หน้าเขาอยู่นั่น อานุภาพสุดยอดจริง ๆ พอพ้นวาระไปแล้วท่านบอกว่า จึงหมดความสนใจ