แกจึงเล่าความละเอียดให้ฟังว่า
ผมนอนกลางคืนนอนไม่หลับ ได้ยินเสียงไก่ขัน
เมื่อก่อนมันว่า 'เอ้กอี๊เอ้ก-เอ้ก' แต่เมื่อคืนมันไม่เป็นอย่างนั้น
มันว่า 'จิตเจ้าเป็นเอกแล้ว ๆ'
ตุ๊กแกเมื่อก่อนมันร้องว่า 'ตุ๊กแก ๆ'
แต่เมื่อคืนมันร้องว่า 'ตัวเจ้าแก่แล้ว ๆ'
ผมเอาเรื่องนี้ไปพูดให้ลูกสาวฟัง เลยเดือดร้อนขึ้นมาว่า
เราเอาธรรมไปพูดให้เขาฟัง ผมเป็นอาบัติแล้วกระมัง
จึงคิดว่าจะสึก พอได้ยินเสียงอาจารย์มาพูดอยู่ข้างนอก
ความวิตกนั้นจึงหายวับไปหมดแล้ว ผมสบายดีแล้ว
__________________
การรักษากำลังใจสำคัญที่สุด...ได้ดีอย่าฟู แล้วขณะเดียวกันว่า ถ้าได้ร้ายก็อย่าฟุบ ให้เห็นว่ามันเป็นปกติของมัน เรื่องของมัน
ถ้ามันดีมาพออาศัยได้ก็ดีกับมันไป ถ้าหากว่ามันไม่ดีมา เราอยู่กับมันก็ให้รู้อยู่มีสติอยู่ ถึงเวลาก็ต่างคนต่างไปอยู่แล้ว...
กำลังใจของเราพลาดแม้แค่วินาทีเดียวนี่ อาจจะหมายถึงแพ้ทั้งกระดาน
อะไรมันก็ไม่เจ็บปวดเท่ากับต้องเกิดใหม่ มันเป็นทุกข์ เป็นโทษสุด ๆ จริง ๆ
กระโถนข้างธรรมาสน์ ฉบับที่ ๕๑
|