[เถรี]

คราวนี้การที่เราจะเข้าถึงมัคคสมังคี เพื่อให้รู้แจ้งเห็นจริงแล้วยอมรับ ไม่ฝืนธรรมชาติ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ตามธรรมชาติ เพราะว่าก้าวพ้นไปจากจุดนั้นไปแล้ว

อันดับแรกเลย เราก็ต้องยอมทนลำบาก รักษาศีลทุกสิกขาบทให้บริสุทธิ์บริบูรณ์

อันดับที่สอง ก็คือสร้างสมาธิให้เกิด เพื่อที่จะมีกำลังในการหักห้ามตนเองไม่ให้ไหลลงที่ต่ำ ก็คือไม่ละเมิดศีล ด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ ที่มีแต่จะพาให้เราตกต่ำ

เพียรพยายามที่จะรักษา กาย วาจา ใจ ของตน ให้อยู่ในกรอบที่ดีงาม เพื่อที่จะนำจิตของตนให้สูงขึ้น

และท้ายที่สุด มองเห็นความเป็นจริงของร่างกายตัวเราก็ดี ร่างกายคนอื่นก็ดี ร่างกายสัตว์อื่นก็ดี ตลอดจนวัตถุธาตุทั้งหลายว่า ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเรา จำต้องละจากสิ่งทั้งปวงไป

ก็แปลว่า ต่อให้เราฝืนธรรมชาติขนาดไหน ก็ตั้งอยู่ไม่ได้ ต่อให้เก็บสะสมไว้มากมายขนาดไหน ท้ายสุดก็ต้องทิ้งไป อย่างราชาที่ดิน มีที่ดินเป็นพันเป็นหมื่นไร่ แต่ก็มีที่ฝากสังขารแค่กว้างศอก ยาววาเท่านั้น บรรดา "มิลเลี่ยนแนร์" มหาเศรษฐีทั้งหลาย สะสมเงินไว้เป็นหมื่นล้านแสนล้าน ท้ายที่สุดก็เอาอะไรติดตัวไปไม่ได้ นอกจากความดีความชั่วเท่านั้น

ดังนั้น..การที่เราฝืนธรรมชาติ เพราะว่าไม่ยอมรับ หรือว่าปัญญาไม่ถึง จึงเป็นเรื่องที่เพิ่มทุกข์ให้กับตัวเราโดยใช่เหตุ เลิกฝืนธรรมชาติ ความทุกข์ก็น้อยลง ละความต้องการมากเท่าไร ความทุกข์ก็น้อยลงเท่านั้น

จึงเป็นเรื่องที่ฝากให้ท่านทั้งหลายเอาไว้พินิจพิจารณา เพราะว่าฤดูกาลเปลี่ยนแปลงแล้ว เราจะคล้อยตามธรรมชาติอย่างไร โดยที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้น้อยที่สุด หรือว่าเราจะฝืนธรรมชาติให้ตนเองต้องลำบาก ที่จะหาค่าใช้จ่ายต่าง ๆ มาเพื่อบำรุงบำเรอตนเอง ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนจะพิจารณาเอา แต่ถ้าตราบใดที่เราไม่เห็นทุกข์ แล้วเกิดความเบื่อหน่ายคลายกำหนัด เราก็ยังยึดมั่นถือมั่น โอกาสที่จะหลุดพ้นย่อมไม่มี
สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)