จากการกินนมแม่ก็เปลี่ยนเป็นกินอาหาร แต่ร่างกายนี้ก็ยังคงสกปรก ต้องชำระร่างกาย ต้องปวดอุจจาระ ต้องปวดปัสสาวะ เจ็บไข้ได้ป่วยต้องรักษาพยาบาล หลายรายก็ตายตั้งแต่เป็นเด็กเล็ก มีความทุกข์กับการกินนอน ตั้งแต่ลืมตาตื่นจนหลับตาลงไป ต้องพยายามศึกษาเรียนรู้ ว่าทำอย่างไรจะรักษาชีวิตให้รอด จนกระทั่งสามารถพูดได้ บอกกล่าวเรื่องที่ต้องการได้ แต่ก็ไม่ได้ดั่งใจ
ต้องเรียนหนังสือ ศึกษาหาความรู้ ต้องแย่งชิงกันเข้าโรงเรียนตั้งแต่อนุบาล เดินทางไปโรงเรียน ต่อให้พ่อแม่มีรถ เราก็ยังอยากนอน อยากพักผ่อน ให้สมกับที่ร่างกายกำลังเจริญเติบโต โดนบังคับให้ตื่น ต้องแต่งตัว ต้องไปโรงเรียน ไปรถเมล์สาธารณะก็เบียดก็อัดกันแทบตาย ไปถึงโรงเรียนแล้วก็ต้องทุ่มเทสมองศึกษาวิชาการ กระทบกระทั่งกับเพื่อนบ้าง กลัวเรียนไม่ทันบ้าง กลัวสอบตกบ้าง มีแต่ความทุกข์ มีแต่ความเครียดอยู่ตลอดเวลา
ต่อให้เราโชคดีไม่เคยสอบตกเลย จนกระทั่งเรียนจบชั้นสูงสุดตามที่เราปรารถนาแล้ว ก็ยังต้องตะเกียกตะกายหางานทำ สมัครงานที่ไหนก็รู้สึกว่าเขาจะปฏิเสธไปเสียหมด พอได้งานมาก็โดนลูกน้องอัดขึ้นไปบ้าง โดนเจ้านายกระแทกลงมาบ้าง มีการกระทบกระทั่งกันอยู่ตลอดเวลา อะไรมาก็ด่วน อะไรมาก็เร็ว ต้องได้ มีแต่ความเครียดความทุกข์อยู่ตลอดเวลา แค่นั้นยังไม่พอ ยังตะเกียกตะกายหาคู่ หาทุกข์มาเพิ่มเติม บางรายก็รักชอบกันตั้งแต่ชั้นประถม บางรายดีหน่อยก็ชั้นมัธยม บางรายกรรมน้อยหน่อยก็มาตอนเรียนมหาวิทยาลัย พอเริ่มรักก็เริ่มทุกข์ กลัวเขาไปมีคนอื่น กลัวเขาไม่รักเราตอบ เมื่อถึงเวลากระทบกระทั่งกันหน่อย ก็ร้องไห้ร้องห่มจะเป็นจะตาย ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ กลัวพ่อแม่จะรับไม่ได้
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 13-06-2019 เมื่อ 02:15
|