[รุ้งทรงกลด]

เวลาผมคิดว่าร่างกายของคนเรานั้นสกปรก จิตก็มักจะต่อต้านทุกที โดยมักจะคิดสวนขึ้นมาว่า แม้จะสกปรก แต่พออาบน้ำเสร็จแล้ว เราก็ยังถือว่าสะอาด ถ้ามีผู้หญิงอาบน้ำเสร็จแล้วใหม่ ๆ เราก็ยังอยากจะไปสัมผัส เพราะถือว่าตอนนั้นสะอาด คิดยังไงก็ปลงไม่ตกสักที

แต่พอคิดว่า ไม่ว่าจะเป็นร่างกายของคนเรา สิ่งมีชีวิต วัตถุสิ่งของ ต้นไม้ อาคารบ้านเรือน ทุกอย่างในที่สุดก็ต้องเสื่อมสลายไป กลายเป็น ดิน เป็นน้ำ เป็นลม เป็นความร้อน แม้ร่างกายของตัวเอง ที่มีกระดูกเป็นแกนกลาง สุดท้ายก็ต้องเสื่อมสลาย ผุพังลงไป พอคิดแบบนั้นก็รู้สึกว่าเห็นภาพชัดเจน เข้าใจอะไร ๆ มากขึ้น จิตสงบได้ดียิ่งขึ้น ไม่เหมือนกับตอนที่คิดว่าร่างกายสกปรก

ไม่ทราบว่าทำไมเวลาที่คิดว่าร่างกายสกปรก จิตกลับฟุ้งซ่าน แต่พอคิดว่าทุกอย่าง สุดท้ายแล้วก็ต้องเสื่อมสลาย ค่อย ๆ ผุพังไปหมด จิตกลับรู้สึกว่าเข้าใจอะไรมากขึ้น จิตสงบมากขึ้นครับ

และการที่คิดว่าทุกอย่างนั้นจะต้องเสื่อมสลายไปหมด ไม่ช้าก็เร็ว แบบนี้ถือว่าเป็นวิปัสสนาหรือไม่ครับ