[สุธรรม]

ถ้าเปลี่ยนไปใส่สูทก็มีมาดนักธุรกิจเหมือนกันนะนี่

วันนี้เครื่องโน้ตบุ๊กรวนมาก พิมพ์ได้ไม่กี่ตัวก็กระโดดไปบรรทัดใหม่ ต้องคอยดึงกลับมาอยู่เรื่อย ทำให้ไม่ได้มองทิวทัศน์รายทาง นอกจากเวลามืดตื๋อก็รู้ว่ากำลังผ่านอุโมงค์ รู้สึกว่ารถไฟวิ่งไม่เร็วสมกับเป็นรถไฟความเร็วสูงเลย ค่อนข้างจะถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่างเสียด้วยซ้ำไป แต่ยังพิมพ์งานได้ไม่เท่าไรเสียงมัคคุเทศก์รูปหล่อก็บอกว่า "จวนถึงสถานีปลายทางแล้ว พระอาจารย์ทุกรูปเตรียมตัวลงได้แล้วนะครับ" หือม์...เห็นช้า ๆ แท้ ๆ ทำไมถึงเร็วนักวะ ? “เขาวิ่ง ๒๕๐ ก.ม. ต่อ ช.ม.ครับ” พนักงานรถไฟล่องหนเมตตาบอกให้ทราบ...

เก็บเครื่องโน้ตบุ๊กแล้วไปห้องน้ำ เสียงแหบยังไม่พอ ซ้ำยังเริ่มไออีกด้วย จึงขอยาจากคุณโอเล่ ซึ่งมีแค่ยาแก้แพ้กับยาแก้ปวดลดไข้ตามเคย กลืนลงไปพร้อมกับน้ำทั้งขวด แล้วหิ้วกระเป๋ากับขวดเปล่าตามไปต่อแถว เพื่อเตรียมลงยังสถานี Gare de Lyon...

ลงมาถึงด้านล่าง ฉวยโอกาสที่ยังมากันไม่ครบ ส่งกล้องให้พระครูปรีชา ช่วยถ่ายรูปกับรถไฟขบวนที่นั่งมาด้วย มัคคุเทศก์รูปหล่อตรวจนับจำนวนคนแล้ว ก็พาเดินลัดเลาะอ้อมรางรถไฟและหัวรถจักร ย้อนกลับไปนิดหนึ่งก็เลี้ยวซ้าย ตรงนี้เป็นอาคารโครงเหล็ก หลังคาเป็นกระเบื้องสีขาวขุ่น ทำให้แสงสว่างลอดลงมาได้มาก มัคคุเทศก์ของเราแจ้งกับทุกรูปว่า ให้รออยู่ตรงนี้ ถ้าคุณโอเล่ที่คอยปิดท้ายขบวนมาถึง ก็ให้นำไปที่รถคันใหม่เลย ตนเองจะไปติดต่อประสานงานเรื่องเรือล่องแม่น้ำแซนน์ก่อน...