[เถรี]

ถ้าหากว่ากำหนดมองออกไปรอบกายของเรา ปู่ย่าตาทวดของเราส่วนใหญ่ตายกันไปหมดแล้ว มีอยู่จำนวนมากด้วยกันที่แม้กระทั่งพ่อแม่ก็ตายไปแล้ว และอีกจำนวนมากที่แม้กระทั่งเพื่อนฝูงก็ตายกันไปแล้ว และมีบ้างเหมือนกันที่รุ่นน้อง รุ่นลูก รุ่นหลานได้ตายไปบ้างแล้ว เราจะได้เห็นว่าคนเราเกิดมาเท่าไรก็ตายหมดเท่านั้น เพียงแต่จะเร็วช้าต่างกันไป ตามบุญตามกรรมที่สร้างมา

ถ้าหากว่าเป็นผู้ที่มีจิตใจอ่อนโยน มีเมตตาเป็นปกติ ไม่เบียดเบียนทั้งคนและสัตว์มาในอดีตชาติ ชาตินี้ก็จะอายุยืน มีพิษมีภัยจากความเจ็บป่วยน้อยว่าคนอื่น ๆ แต่ถ้าหากเป็นผู้ที่มีจิตใจโหดร้าย ฆ่าคน..ฆ่าสัตว์เป็นปกติ ชาตินี้ก็จะมีความเจ็บป่วยมาก มีอายุสั้นพลันตาย ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ทุกรูปทุกนาม ไม่มีใครล่วงพ้นความตายไปได้ องค์บุรพมหากษัติยาธิราชเจ้าในอดีต ก็ได้ล่วงลับดับขันธ์สู่สวรรคาลัยไปแล้ว มาจนถึงพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวองค์ปัจจุบันของเรา พระองค์ท่านก็ชราภาพมาจนถึงป่านนี้แล้ว เราเองอายุกาลผ่านวัยมาก็มากแล้ว ถ้ายังประมาทไม่แสวงหา ไม่ไขว่คว้าความดีเข้าใส่ตัวของเรา ชาตินี้เราก็อาจจะตายเปล่า ไม่มีความดีเป็นเครื่องหนุนเสริมไปสู่สุคติ ไม่มีความดีเป็นเครื่องหนุนเสริมเพื่อความหลุดพ้นไปสู่พระนิพพาน

ดังนั้น...ท่านทั้งหลายไม่ควรที่จะตั้งอยู่ในความไม่ประมาท ทุกวันทุกเวลา ต้องหาทางประพฤติปฏิบัติให้อยู่ในหลักของทาน ของศีล ของสมาธิ ของปัญญาให้ได้ เรียกง่าย ๆ ว่าบุญน้อยเราก็เอา บุญใหญ่เราก็ทำ เพื่อเป็นการประกันความเสี่ยงให้แก่ตัวเรา เพราะว่าการที่ได้ทำอะไรต่อเนื่องบ่อย ๆ จนเคยชิน จิตก็จะเกาะสิ่งนั้นเป็นปกติ ถ้าเราปฏิบัติในทาน ในศีล ในสมาธิ ในปัญญาจนเคยชิน จิตก็จะเกาะในเรื่องเหล่านี้เป็นปกติ ถึงเวลาหากไม่ได้มาก อย่างน้อยก็พาเราไปสู่สุคติได้ ถ้าอย่างกลางก็ไปเป็นพรหม ถ้าเป็นสุทธาวาสพรหมก็ยิ่งดี เพราะว่าปฏิบัติเบื้องบนแล้วก็บรรลุพระนิพพานเลย ไม่ต้องลงมาเกิดอีก แต่ถ้าสามารถหลุดพ้นไปสู่พระนิพพานในชาตินี้ ก็นับว่าเป็นยอดปรารถนาของพวกเรา