[นักเดินทางสังสารวัฏ]

๑.ในด้านกฎหมายทางโลก เวลาคุณทำผิด คุณจะเป็นผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะมีข้อพิสูจน์หรือหลักฐานว่าคุณผิดจริง แต่ทางธรรมนั้นไม่ใช่ถ้าคุณทำผิด คุณผิด ณ ตอนนั้นเวลานั้น แต่ผมสงสัยว่าถ้ามีนักบวชทำอาบัติร้ายแรงอย่างปาราชิก หรือสังฆาทิเสส แต่ไม่มีใครมาพิสูจน์หรือมีหลักฐานว่านักบวชองค์นั้นผิด ผมอยากทราบว่าในด้านการปกครองของสงฆ์ ท่านจะทำอย่างไรหรือครับ

๑.๑ ผมอ่านข่าวแล้วไปเจอ นักบวชที่บวชมานานเกิน ๑๐ กว่าปี แต่สุดท้ายท่านโดนจับได้ว่ามีอะไรกับผู้หญิงและดื่มสุรา สมมุติว่านักบวชคนนี้ทำผิดครั้งแรกตั้งแต่ ๕ ปีก่อนแปลว่าตอนนั้นนักบวชคนนั้นก็มีสถานะเป็นคนธรรมดาแต่แต่งกายเป็นพระ แปลว่าการทำบุญกับคนแบบนี้ก็ไม่เป็นผล หรือเวลาการทำพิธีกรรมทางศาสนาก็ไม่ได้ ใช่หรือเปล่าครับ

๒.๑ ผมอ่านไตรภูมิ และไปเจอว่าถ้าคนตกนรก โทษที่คนทำผิดมาตั้งแต่ชาติก่อน ๆ โดนคิดบัญชีหมด และพอสิ้นจากนรก ต้องไปเกิดเป็น อสุรกาย เปรต สัตว์เดรัจฉาน จนได้เกิดเป็นมนุษย์ ผมสงสัยว่าสมมุติว่ามีคนหนึ่งเขาเกิดมาเป็นร้อย ๆ ชาติ เขาก็ทำบุญ ทำบาปปะปนกันไป แต่เขาหนีนรกได้เป็นร้อย ๆ ชาติ แต่ครั้งนี้เขาพลาดและลงนรก แปลว่าเขาต้องโดนลงโทษทั้งหมด หรือชาติที่แล้วที่เขาทำผิดหรือครับ

๒.๒ ผมชอบทำอานาปานสติตอนเวลาจะนอน ซึ่งทำให้ผมหลับไวมาก ๆ แต่ผมไปอ่านเจอว่าคนที่ได้มโนมยิทธิ เขาสามารถถอดจิต และไปนอนที่วิมานบนพระนิพพานได้ และผมเคยฝึกมโนมยิทธิจากฆราวาสตอนอยู่เมืองไทย แต่ก็ได้ถวายเครื่องบูชา ธูปเทียน แต่ปัจจุบันผมอยู่ที่ประเทศเดนมาร์ก ผมสงสัยว่าต้องถวายเครื่องบูชาตลอดก่อนจะฝึกหรือเปล่าครับ เพราะเคยอ่านเจอว่าเวลาฝึกทุกครั้ง ควรจะถวาย ไม่อย่างงั้นเหมือนไม่เคารพและพระท่านจะไม่ช่วย

๒.๓ สมัยที่ผมเข้าฌานได้ตอนอายุ ๑๕ และทรงฌานได้เกือบเดือน ตอนนั้นผมรู้สึกมั่นใจในตนเองมาก และคิดอะไรก็ทะลุปรุโปร่งหมด คิดอะไรเป็นเหตุเป็นผลไปหมด นอกเหนือจากนั้นผมคิดว่าตนเองเป็นพระอรหันต์ และผมอยากจะสอนคนอื่น แต่หลังจากฌานผมเสื่อม ผมก็ศึกษาพระกรรมฐาน จากหนังสือหลวงพ่อวัดท่าซุงเลยเข้าใจว่าผมได้เข้าฌาน และผมไปอ่านเจอเรื่องของอุปกิเลส ๑๐ และผมก็เทียบว่าเจอตัวไหนบ้างเลยสรุปได้ว่าเจอหมดทุกข้อกับตนเอง แต่ที่น่าสนใจมาก ๆ คือ ข้อญาณ ที่ทำให้ผมฉลาดขึ้นคิดอะไรเป็นเหตุเป็นผลหมด และอีกข้อของอุปกิเลสคือปัคคาหะ ที่แปลว่ามีความเพียรมาก ในช่วงนั้นผมนั่งสมาธิได้สบาย ๆ เป็นชั่วโมง คำถามคือ ปัจจุบันถ้าจะให้ผมนั่งเกิน ๑๐ นาทีผมรู้สึกจะขาดใจตาย อยากจะไปทำอย่างอื่นมากกว่า แต่ผมสงสัยว่าที่ผมนั่งได้ไม่นานเหมือนเมื่อก่อน เพราะว่าผมไม่โดนอุปกิเลสตัวปัคคาหะ ครอบงำใช่ไหมครับ หรือว่าฉันทะผมมีนิดเดียว

๒.๔ อยากทราบว่า ตัวผมที่อยากจะถอดจิตไปแดนพระนิพพาน และกราบพระพุทธองค์ และอยากจะเสวยสุขจากแดนพระนิพพาน เพราะพระพุทธเจ้าตรัสว่านิพพาน ปรมังสุขัง แต่ขณะเดียวกันผมก็มีนิสัยเจ้าชู้ และมีกิเลสเยอะ อยากทราบว่าความต้องการทั้ง ๒ มันขัดกันเองซึ่งผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้แน่ เหมือนกับว่าอยากจะไปเที่ยวเชียงใหม่ แต่ดันขับรถลงภาคใต้ แปลว่าถ้าผมอยากจะไปแดนพระนิพพาน ผมต้องตัดใจและตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติใช่หรือเปล่าครับ และฆราวาสที่มีภรรยาและก็อยู่กันแบบสามีภรรยา สามารถถอดจิตไปแดนพระนิพพานได้หรือเปล่าครับ เพราะเท่าที่ผมทราบคนที่จะถอดจิตไปแดนพระนิพพานจิตใจต้องสะอาดแบบพระอรหันต์

๓. ผมอ่านเรื่องท่านพระยายม ที่จริง ๆ ท่านเป็นพระพรหม ท่านมีหน้าที่คือกันคนจะลงนรก และวันหนึ่งในจักรวาลนี้มีคนตายมากเป็นล้าน ๆ คน เลยสงสัยว่าการเป็นพระยายมเป็นงานหนัก เลยอยากทราบว่าการจะเป็นพระยายม ต้องสมัครใจเป็นเองเพราะสงสารไม่อยากให้คนลงนรก หรือว่าเป็นตำแหน่งที่ใครมีคุณสมบัติผ่านก็ต้องมาเป็นครับ

๓.๑ ผมอ่านแล้วทราบว่าเทวดา ท่านก็ต้องทำงานตามความสั่งของหัวหน้าเทวดาอีกที ผมอยากทราบว่าเทวดาที่ต้องทำงาน ท่านได้อะไรเป็นการตอบแทนหรือครับ