[ตัวเล็ก]

พ.ศ.๒๕๒๙ อาตมาและคณะประมาณ ๙ รูป ได้พากันมาพักปฏิบัติธรรมที่ถ้ำป่าไผ่แห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง อาตมาได้เล่าความฝันให้คณะฟังแล้วบอกว่า “ผมติดภาระสร้างวัดที่บ้านเกิดอยู่ งานยังไม่เสร็จ ในพวกเรานี้ใครจะสมัครอยู่ก็ได้ผมจะสนับสนุนเต็มที่” พระสุทัศน์ สุธมฺโม วัดท่าผาปุ้ม อำเภอแม่ลาน้อย จังหวัดแม่ฮ่องสอน พูดว่า “ผมจะลองอธิษฐานดูในคืนวันนี้”

วันรุ่งขึ้นท่านได้เล่าความฝันให้ฟังว่า เมื่อคืนเจ้าถ้ำได้เข้ามาหาท่านบอกว่า “ตั้งแต่เดิมมาถ้ำนี้ ทางฝ่ายวิญญาณจะช่วยปกป้องคุ้มครองรักษา และดูแลไว้ด้วยดีตลอดมา ไม่ให้ผู้ใดมารู้มาเห็นมาก มาวุ่นวายมาก มีเข้ามาบ้างก็เป็นส่วนน้อยไม่เป็นอันตรายมาก แต่นับจากนี้ไปคงปกปักรักษาคุ้มครองต่อไปไม่ไหวแล้ว เพราะมีคนมากขึ้น ป่าไม้ถูกทำลายไป สัตว์ร้ายต่าง ๆ ก็หมดไปยากต่อการปกปักรักษา จริง ๆ ทางฝ่ายวิญญาณมีความต้องการให้พระสงฆ์มาครอบครองอยู่เพื่อให้เป็นเขตพระพุทธพรมงคลสถาน สิ่งศักดิ์สิทธิ์และสิ่งต่าง ๆ ที่มีความสำคัญในถ้ำจะได้อยู่รอดปลอดภัยไม่ถูกทำลาย อยากจะให้พระสงฆ์เข้ามาก่อนที่ภัยมนุษย์จะเคลื่อนเข้ามา”

พระสุทัศน์บอกว่า อาตมาไม่ใช่คนบ้านนี้ ไม่มีญาติ ไม่มีบริวาร ไม่มีทรัพย์จะพัฒนาขึ้นมาให้เป็นวัดได้อย่างไร งานมันจะเดินไปได้อย่างไร ยังมองไม่เห็นช่องทางเลย เจ้าถ้ำพูดว่า “เรื่องนั้นท่านไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกังวลเลย ท่านจงมาดูนี่สิ” แล้วท่านก็พามาที่ลานหน้าพระประธานในถ้ำแล้วโบกมือไป ๑ ครั้ง ปรากฏว่ามีกองเงินกองทองผุดขึ้นมาเต็มไปหมด พระสุทัศน์ เห็นดังนั้นกล่าวว่า “ผมยินดีอยู่ที่นี่ครับ”

อาตมาและคณะจึงขอความช่วยเหลือจากพระอาจารย์ทรงสิทธิ์ ธมฺมาวุโธ วัดนอก จังหวัดชลบุรี ซึ่งมาธุดงค์อยู่ด้วยกันที่ในถ้ำ ให้หาเงินมาสร้างห้องน้ำ ห้องสุขาก่อน ท่านก็ยินดีช่วย อาตมาได้เดินทางไปจังหวัดชลบุรีกับท่านเพื่อจะนำเงินมาถวายพระสุทัศน์ ได้เงินมาหนึ่งหมื่นสามพันกว่าบาท เมื่อข้าพเจ้ามาถึงถ้ำแล้ว ปรากฏว่ามีแต่ถ้ำว่างเปล่า พระสุทัศน์ได้ออกจากถ้ำไปแล้ว ไม่ทราบว่าไปไหน ถามญาติโยมก็ไม่มีใครทราบ ท่านทรงสิทธิ์ ธมฺมาวุโธ ได้เก็บเงินไว้หลายเดือน เมื่อไม่มีพระอยู่ที่ถ้ำ ท่านก็เลยถวายให้อาตมานำไปพัฒนาวัดบ้านเกิดของอาตมาต่อไป ภายหลังอาตมาพบพระสุทัศน์ ถามท่านว่าทำไมไม่อยู่ในถ้ำตามที่ได้ตกลงกันไว้ ท่านบอกว่าอยู่ไป ๆ เกิดเป็นโรคผิวหนังรักษาไม่หายจึงตัดสินใจทิ้งถ้ำไป