รอยยิ้มครั้งสุดท้าย
รอยยิ้มครั้งสุดท้าย
มีอยู่คราวหนึ่ง เป็นงวดที่อาตมาติดตามหลวงพ่อไปบ้าน พล.อ.ท. ม.ร.ว.เสริม ศุขสวัสดิ์(กทม.) ไปทำหน้าที่ประจำเดือน
โยมน้อย (กานดา อมาตยกุล) มาถามว่า
" หลวงพี่แป๊ะ พระคำข้าวรุ่น ๑ ยังมีอีกหรือเปล่า? จ่าประมวลรับใช้ใกล้ชิดหลวงพ่อมานาน ยังไม่ได้เลย จะขอเช่าไปให้เขา "
เดินมาถามหลายครั้ง อาตมาก็เดินหนีไม่ตอบสักครั้ง เพราะที่จำหน่ายหมดแล้ว แต่ที่เก็บไว้ในกรุของวัดยังมีอยู่ แกเลยไปเรียนถามหลวงพ่อ
วันที่ ๑๒ ก.ค. ๒๕๓๓ หลวงพ่อก็ถามว่า
" แป๊ะ แกเก็บพระคำข้าวไว้เท่าไหร่ " ตอบท่านว่า
" ๕๐๐๐ องค์ครับ " (แต่ก่อนหลวงพ่อเคยสั่งว่า ถ้าจะเก็บเข้ากรุวัดเก็บแค่ ๒๐๐-๓๐๐ องค์ก็พอ)
" ที่ผมเก็บไว้เยอะเพราะว่า หลวงพ่อเป็นโรคหัวใจ ผมไม่ไว้ใจครับ " หลวงพ่อพูดว่า
" หนอยแน่! ข้าเป็นโรคหัวใจแค่นี้ แกคิดว่าข้าจะตายง่าย ๆ หรือไง ข้ายังไม่ตายง่ายหรอก " แล้วท่านก็หยิบพลูขึ้นมากัดแล้วโยนมาใส่มือพอดีดังพัวะ
" เอ้า ปล่อยออกได้หรือยัง " พอรับพลูแล้วก็เลยยิ้ม ตอบท่านว่า
" ครับ เย็นนี้ปล่อยเลยครับ " พอทำวัตรเย็น ก็บอกญาติโยมมาเช่าหมดภายในเวลารวดเร็ว ไม่เหลือเลย
ตอนนั้นก็คิดว่า หลวงพ่อคงจะอยู่อีกนาน เพราะเดี๋ยวป่วย เดี๋ยวดีขึ้น ก็เชื่อตามหลวงพ่อ
ครั้นวันที่ ๓๐ ตุลาคม ๒๕๓๕ หลวงพ่อมรณภาพ ที่โรงพยาบาลศิริราช ก็เข้าไปกราบศพท่าน ก่อนจะกราบก็เข้าไปดูใบหน้าท่าน พร้อมกับทวงในใจว่า
" ไหนหลวงพ่อเคยบอกว่า ข้าไม่ตายง่าย ๆ ไงครับ "
ทันใดนั้น หลวงพ่อก็ยิ้มออกมา ริมฝีปากยืดมาจะจะเลย แล้วก็ยืดออกมาเรื่อย ๆ ๓ วาระจนสุดปาก คล้ายท่านขำ ๆ อะไรอยู่ เป็นรอยยิ้มอย่างมีความสุข ไม่มีทุกข์เจือปนอีกเลย เหมือนกับจะตะโกนบอกให้อาตมาทราบว่า
" ในที่สุด แกก็เสียท่าฉันแล้ว ฉันก็หนีแกไปก่อน " แล้วท่านก็ยิ้มอย่างมีความสุขให้พวกเราดูเป็นครั้งสุดท้าย (ที่อาตมาเคยเขียนบันทึกในงาน ๑๐๐ วันมรณภาพหลวงพ่อถึงเรื่องที่ท่านยิ้ม ก็เพราะเหตุผลเรื่องนี้)
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย เถรี : 22-06-2009 เมื่อ 18:39
|