[สุธรรม]

"บันแชว" หรือขนมเบื้องญวน หน้าตาเหมือนไข่ยัดไส้

“ขึ้นรถได้แล้วหลวงพี่..เดี๋ยวเลยเพลนะ..” พี่วิไลตะโกนมาจากบนรถ พวกเราจึงกลับขึ้นรถแต่โดยดี จอมคนแห่งกัมโพชไม่ยักขึ้นรถด้วย “หายพระเศียร” ไปไหนก็ไม่รู้ ? คุณราญพาวิ่งย้อนกลับมาทางปราสาทนครวัด เลี้ยวซ้ายย้อนทางเดิมเลียบคูเมือง พอเลยตัวปราสาทไปไม่ไกลก็ชะลอความเร็ว แล้วเลี้ยวซ้ายอีกทีลงทางดินแคบ ๆ มีขอบทางเป็นรั้วไม้สูงจากดินประมาณ ๑ ศอก ตรงเข้าไปด้านในที่มีสภาพเป็นป่า แต่ได้รับการปัดกวาดสะอาดสะอ้าน จากนั้นเสียบหัวรถเข้าไปทางขวา ที่เห็นมีกระต๊อบเปิดโล่งอยู่ริมห้วย ๓ – ๔ หลัง...

คุณปัญญาที่นอนเล่นอยู่ในเปลสนามหน้ากระต๊อบ รีบวิ่งมาเปิดประตูรถให้ คุณอารีนิมนต์ “โลกไทย” ให้เข้าไปนั่งในกระต๊อบหลังที่สอง แล้วตะโกนเรียกให้ทางร้านยกอาหารมาได้ “เนียง (หญิงสาว)” สองคนในชุดพื้นเมือง ยกอาหารเดินตามกันมาจากตัวอาคารอีกด้านหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นโรงครัว จานแรกที่มาถึงอาตมาอยากจะเรียกว่า “ถาด” มากกว่า เพราะจานใหญ่มาก เป็นขนมเบื้องญวนที่เรียกว่า “บันแชว” พร้อมน้ำจิ้มและผักสดอีกถาดเบ้อเริ่ม...