[ประภาส๕๔]

ผมขอกราบเรียนถามพระอาจารย์ครับ
๑.ขณะที่ผมฝึกทำสมาธิอยู่ที่บ้าน ขณะสวดมนต์ก่อนนอน และตื่นตอนเช้า จิตมักจะรวมตัวเป็นสมาธิขณะสวดมนต์ ก่อนที่จะนั่งสมาธิภาวนาพุทโธ หรือสวดคาถาเงินล้าน ควบลมหายใจเข้าออก ซึ่ีงบทสวดจะหายไป และลมหายใจก็จะหายไปเสมอ จะสวดต่อไปไม่ได้ จึงต้องนั่่งสมาธิโดยอัตโนมัติไม่ได้ภาวนาพุทโธ หรือคาถาเงินล้าน จนเมื่อจิตถอยออกมา ตามที่หลวงพ่อสอนมาให้พิจารณาวิปัสสนาญาณ จิตจะรวมเป็นสมาธิแบบนี่้ เข้าออก เข้าออก แต่อีกแนวทางหนึ่งผมอยากจะภาวนาพุทโธ หรือภาวนาคาถาเงินล้าน ตามที่ตั้งใจจะภาวนาไว้แต่แรก ผมเข้าใจว่าเป็นการปฏิบัติถอยหลัง เนื่องจากจะรวมเป็นสมาธิได้ช้า แต่ก็อยากจะภาวนาตามที่ตั้งใจไว้ ผมควรจะปฎิบัติแนวทางไหนดีครับ ที่เหมาะสม หรือทำสลับกันไป

๒.ผมได้มาทำสังฆทานที่บ้านเติมบุญ นั่งเฉย ๆ จิตก็รวมตัวเป็นสมาธิตั้งมั่น จึงนั่งในท่าสบาย ๆ โดยไม่ได้ภาวนา หรือควบลมหายใจเข้าออก เมื่อสมาธิถอยออกมา ผมก็พิจารณาวิปัสสนาญาณ สมาธิก็รวมตัวกลับเข้าไปใหม่ เป็นเช่นนี้ เข้าออก เข้าออก จนนั่งเป็นสมาธิประมาณ ๑ ชั่วโมง หรือสามารถนั่งได้นานกว่านี้ได้ แต่ต้องถอยกำลังใจออกมาจากสมาธิก่อนที่หลวงพ่อจะลงมารับสังฆทาน เมื่อลุกจากท่านั่ง ไม่มีอาการปวดเมื่อย หรือเหน็บชาตามร่างกาย ขณะที่นั่งมองผ่านดวงตา มองสิ่งใดจะไม่ยึด ไม่ปรุงแต่ง พิจารณาเป็นของเน่าเปื่อย เหมือนว่างเปล่า และจิตพร้อมที่รวมตัวเป็นสมาธิเสมอ ผมควรจะทรงอารมณ์แบบนี้ให้ได้เสมอใช่ไหมครับ