[เถรี]

“ก่อนหน้านั้นก็ยังมีสะดุ้งนิด ๆ มาตายด้านจริง ๆ ก็ตอนปีที่ไปธุดงค์ที่บึงลับแล มีพระร่วมคณะไปรวมแล้ว ๕ รูป ต่างคนก็ต่างหาที่ปักกลดกันเอง อาตมาเห็นว่าอยู่นานและพอจะมีฝีมืออยู่บ้างก็ทำแคร่นอน ซึ่งก็ไม่ยากหรอก ถึงเวลาก็ต่างคนต่างภาวนา เวลาผ่านไป ๆ น่าจะสักประมาณ ๕ ทุ่ม อะไรที่เกิดกับอาตมามักจะเกิดใกล้เคียงเวลานี้แหละ น่าจะเป็นเวลาทองของตัวเอง

กำลังภาวนาอารมณ์ใจทรงตัวดี แคร่ก็พัง ทางด้านหัวหักโครมลงไป แคร่ก็เอียงทิ่มพื้น อาตมาเองก็ค่อย ๆ ไหลหัวค้ำพื้น ช่างหัวมัน..กำลังภาวนาอารมณ์ใจทรงตัวดี ๆ ขี้เกียจขยับ ไม่อยากให้หลุด ก็ภาวนาไปเรื่อย คราวนี้น้ำหนักกดลงมาเรื่อยก็เริ่มเจ็บหัว เอาวะ..ลุกก็ได้”