[เถรี]

อะไรที่เราโกรธ เราเกลียด เราไม่ชอบ เราจะเห็นได้ง่าย แต่อะไรที่เราเห็นแล้ว เรารัก เราชอบ เราต้องการ คิดว่าดีนั้น แย่พอกันเลย เพราะทำให้ยึดติดเหมือนกัน แล้วแกะยากมากเพราะเราคิดว่าดี ฉะนั้น..ในเรื่องของการปฏิบัติต้องระวังเรื่องเหล่านี้ให้จงหนัก

สิ่งทั้งหลายเกิดขึ้น อันดับแรก ก็คือ สติ..ต้องรู้จักยั้งคิด อันดับที่สอง สมาธิ..ต้องมีกำลังที่จะหยุดตัวเองไม่ให้ คิดชั่ว พูดชั่ว ทำชั่ว ให้ได้ อันดับที่สาม ปัญญา..ต้องเห็นว่าทำอย่างไรจะเกิดคุณ ทำอย่างไรจะเกิดโทษ แล้วทิ้งด้านที่เป็นโทษ ทำแต่ในส่วนที่เป็นคุณ ถ้าสามารถทำอย่างนี้ได้ การปฏิบัติธรรมของเราจะก้าวหน้าทุกคน แต่ถ้าทำไม่ได้ เราก็จะโดนกิเลสจูงจมูกไปเรื่อย ถึงเวลาเราก็จะมานั่งคิด ๆ ๆ คิดเมื่อไรก็เพิ่มทุกข์ให้กับตัวเองเมื่อนั้น

อย่างที่เมื่อครู่แม่ชีเล่าว่าจะหนีกลับมาจากพม่า ไม่มีรถก็จะเดินกลับบ้าน พม่าเขาไม่เหมือนเรานะ บ้านเราไปถึงท่ารถเมื่อไรก็ออกตามเวลา ส่วนของพม่ารถเขาออกตามอารมณ์ มีอารมณ์เมื่อไรถึงจะออก ไปถามว่ารถเที่ยวนี้ออกกี่โมง เขาบอก ๑๐ โมงออก รอไปเถอะ..บ่ายสองแล้วยังไม่ออกเลย แต่มาอีกวันหนึ่งไปถามว่าออกเมื่อไร เขาบอกเจ็ดโมงครึ่ง อาตมาลงไปรอ ปรากฏว่ารถออกไปตั้งแต่ ๗ โมงแล้ว เขาออกตามอารมณ์ไม่เหมือนกับบ้านเรา

ฉะนั้น..ช่วงที่อาตมาไม่อยู่ ๒ วัน ก็เป็นภาระของพระและแม่ชีผลัดกันดูแลพวกเราอยู่ ให้พวกเรามีสติรู้ว่าเรามาปฏิบัติธรรม สิ่งใดที่เกิดการกระทบกระทั่ง จะยินดีหรือไม่ยินดีก็ตาม ล้วนแล้วแต่มีประโยชน์ต่อการฝึกฝนของเราทั้งสิ้น อะไรไม่ดี ๆ ที่เกิดขึ้น ให้รู้ว่านั่นคือครูของเราทั้งนั้น

ครูของเราเป็นคนทุกคน ของทุกชิ้น สัตว์ทุกตัว อะไรที่กระทบหู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจของเราเป็นครูทั้งนั้น เพียงแต่ว่าเราฉลาดพอที่จะรับความรู้จากครูมาเป็นประโยชน์ หรือว่าเราจะโง่ดักดาน ปล่อยให้ความรู้นั้นผ่านข้ามไป ไม่เคยไขว่คว้าได้เลยสักทีเดียว ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะเลือกเอาเอง